Εικόνες με λόγια 3- Καμιά φορά και με νούμερα…

Κριτές με πείρα!

-Για να σε δούμε και σένα, τι ψάρια πιάνεις! Έτσι μοιάζει να σκέφτονται οι απίθανοι αυτοί πιτσιρικάδες που η σιγουριά και η αφοβιά του βλέμματος τους, τους κάνει υποδείγματα έμπειρου, πολυνυχτοπερπατημένου ανδρισμού. Ο πρώτος μοιάζει ο πιο άνετος αλλά στην πραγματικότητα ο δεύτερος-που η στάση των χεριών του μας παραπλανά να νομίζουμε ότι αντιμετωπίζει το θέαμα με δέος-είναι ακόμη πιο τολμηρός: το ευθύ, το σίγουρο, το διεισδυτικό του βλέμμα έχει μια αναλυτική διάθεση πέρα από τα συνηθισμένα και αναμενόμενα ακόμη και για θαμώνα νυχτερινών κέντρων-χωρίς όμως την πρόστυχη ξελιγωμάρα του πεινάλα που ξέρει τι είναι σεξ και πώς τού χορταίνεις την τρέχουσα αφρισμένη όρεξη. Ο πρώτος, με τον τρόπο που τού έχουν κρεμαστεί τα μάγουλα και έτσι που είναι χωμένος μέσα στο στέρνο του, μπορεί και να καταπίνει έναν κόμπο δέους. Ο δεύτερος όμως, πίσω, έχει μια στάση σώματος που στην πραγματικότητα δηλώνει ψύχραιμο-και όμως είναι ακόμη παιδί! εντελώς παιδί!- έλεγχο της κατάστασης και αυτοκυριαρχία και άρα πιο διεγερμένη συνείδηση βλέμματος και μια πιο ασφαλή εγρήγορση στα αντανακλαστικά του, που σίγουρα δεν θα χάσουν ουσιώδεις λεπτομέρειες του προγράμματος-για αγώνα fitness πρόκειται, μην πάει ο νους σας στο ακραία πονηρό.

Είναι απίστευτο και όμως αυτή τη φωτογραφία την είχα απορρίψει δυό φορές-το 2005 και το 2007-σε αντίστοιχες καμπάνιες σκαναρισμάτων! Μόλις τώρα τη σκανάρισα-τώρα που γράφω την ανάρτηση, αυτή τη στιγμή είναι 5:08πμ της 31ης Αυγούστου του 2013 και δεν κρατιέμαι να τη δημοσιεύσω!

Εικόνες με λόγια 2

Λίγα λόγια ερμηνευτικά για τη νέα αυτή σειρά φωτογραφικών αναρτήσεων που, ήδη από προχτές ξεκίνησα. Στην πραγματικότητα είναι φωτογραφίες χωρίς συνοδευτικά λόγια. Χωρίς κείμενα δηλαδή. Ό,τι γραπτό υπάρχει είναι ενσωματωμένο στην ίδια την εικόνα, είναι κι αυτό εικόνα. Απλά το προσαρμόζω μέσα στην εικόνα με ένα τέτοιο τρόπο ώστε να μιλάει σκόπιμα και νοηματοδοτεί την εικόνα με ένα τρόπο κυριαρχικό. Γίνεται ουσιωδέστατο στοιχείο της εικόνας και τόσο αναπόσπαστο δομικό της στοιχείο-καμιά φορά ακόμη και σαν φόρμα-ώστε είναι αδιανόητη οποιαδήποτε ανάγνωση της χωρίς αυτό. Συνήθως η εμπλοκή αυτή του, παρείσακτου από μια πρώτη άποψη, στοιχείου του γραπτού λόγου έχει ένα στοιχείο ανατροπής του επιφαινόμενου της πρώτης ανάγνωσης- της χωρίς δηλαδή τον παρεμβατικό ρόλο του ενσωματωμένου στην εικόνα γραπτού μηνύματος ανάγνωσης, που συνήθως στις φωτογραφίες το προσπερνάμε σαν τυχαίο.

Για παράδειγμα, στην σημερινή ανάρτηση ενώ η πρώτη αντίδραση αυτού που βλέπει την εικόνα είναι ένα αυτοματικό αίσθημα συμπόνοιας προς την ζητιάνα και ενώ η παρουσία της αφίσας με το λουσάτο μοντέλο θα μπορούσε να επιτείνει αυτό το αίσθημα-κοινωνική αδικία κλπ- αυτό το σατανικά διφορούμενο MAYBE-στην πραγματικότητα είναι μέρος μιας άλλης λέξης, το λογότυπου της εταιρείας καλλυντικών MAYBELLINE-ανατρέπει όχι μόνο το νόημα της πρώτης εντύπωσης αλλά και δημιουργεί περιπλοκές ως προς τη διάθεση κατεύθυνσης του μηνύματος.Υπάρχει σκόπιμη ασάφεια, ειρωνεία, χιούμορ άγρια κυνικό ή σαρκασμός ανελέητος, ακόμη και για τα πιο σεπτά παραδεδεγμένα. Μην το πάρετε πολύ τοις μετρητοίς σαν άποψη πάντα του δημιουργού αυτών των εικόνων. Φωτογραφίες φτιάχνουμε και όχι κοσμοθεωρίες με ιδεολογικές διακηρύξεις. Που σημαίνει χαλαρώνουμε και αφήνουμε το δαίμονα της φωτογραφίας να δράσει κατά πώς του κάνει κέφι κάθε φορά.

Δράμα και Κωμωδία στις Αλέες.

Από την ίδια αλέα που το πρωί θα περάσει ο πόνος για την καθημερινή αναψυχή του, από την ίδια ακριβώς, λίγο αργότερα, το μεσημεράκι ίσως, θα περάσει και η φρενιασμένη χαρά της ζωής που θέλει να τσεκάρει-για άλλη μια φορά!-το προχωρημένο μεσήλικο σφρίγος της! Οι δρόμοι-όποιοι κι αν είναι αυτοί-αλέες ή σοκάκια-έχουν τόση ζωή όση για να την καταλάβουμε σχεδόν σε όλη της τη γκάμα.

Το πορτραίτο σαν απειλή

Τόχω ξαναγράψει αλλά είναι  τόσο εύστοχο, που το επαναλαμβάνω: ο μεγάλος αμερικανός προσωπογράφος της υψηλής κοινωνίας-Ευρώπης και Αμερικής!- John Singer Sargent, που είχε όλες τις προδιαγραφές αλλά και την διάθεση, να κολακεύει με τον αριστοτεχνικότερο τρόπο τα μοντέλα του, όχι λίγες φορές συνάντησε όχι απλά την απόρριψη αλλά και την απροκάλυπτα εχθρική στάση από δυσαρεστημένους πελάτες του, που όντας σε θέση να πληρώνουν αδρά, απαιτούσαν την Άρτα με τα Γιάννενα. Σε κάποια τέτοια περίπτωση λοιπόν σημείωσε μελαγχολικά στο ημερολόγιο του: ο ασφαλέστερος τρόπος για να κάνεις ορκισμένους εχθρούς είναι να τους κάνεις το πορτραίτο! Υπάρχει και η μνημειώδης-κυριολεκτικά απειλή-φράση του J. L. David, του επίσημου ζωγράφου της Γαλλικής Επανάστασης και του Ναπολέοντα, προς κάποιον που τού “τα έχωσε” για τις ακραίες πολιτικές του επιλογές-με την ψήφο του ο Νταβίντ ήταν βασιλοκτόνος-: -“Σταμάτα , γιατί αλλιώς θα σε ζωγραφίσω” είπε, απευθυνόμενος σε κάποιο μέλος της Συντακτικής!

Βλέπω το πιτσιρικάκι  στη φωτογραφία-τραβηγμένη πριν καμιά δεκαριά χρόνια στην Ερμού- να είναι ήδη τόσο σοβαρά επιφυλακτικό απέναντι στον οσονούπω προσωπογράφο του, ώστε σχεδόν να τον αντιμετωπίζει, με το τόσο έξυπνα και ζωηρά εστιασμένο πάνω του βλέμμα του, σαν μια επικρεμάμενη σοβαρή απειλή.

Μια τέτοια περίπτωση ήμουν και εγώ για το συγγραφέα Κωστή Παπαγιώργη. Απειλή! Ήδη από την πρώτη στιγμή που μπήκα στο σπίτι του, βρήκα την αρνητική διάθεση έκδηλη στην απελπιστική για το φροντισμένο στυλ μου ατημελησία της εμφάνισης του: ένα γκρίζο-καφέ φανελάκι, από αυτά που, όπως και να τα δεις, δεν μπορούν να σε βοηθήσουν στο να αναδείξεις το πρόσωπο του εικονογραφούμενου. Το αντίθετο μάλιστα! Νάταν λευκό τουλάχιστον, αυτόματα θα αντανακλούσε πάνω στο πρόσωπο τη λευκότητα και φωτίζοντας το, θα το αναδείκνυε. Το πρόσωπο που είχα απέναντι μου ήταν ολοφάνερα αυτό ενός εξαιρετικά ευφυούς ανθρώπου-ακτινοβολούσε τη σπιρτάδα του από κάθε γωνία που το έβλεπες. Τόβλεπες όμως ότι, μη όντας εξοικειωμένος με την κάμερα-από επιλογή, τι άλλο;- ένιωθε απειλούμενος από μια εισβολή στον ιδιωτικό του χώρο παρείσακτων ανθρωποφάγων της επικοινωνίας-ήμασταν τρεις στο συνεργείο: ένας δημοσιογράφος, ένας σκιτσογράφος και εγώ σαν φωτογράφος.

Ιδιοσυγκρασιακά ταυτιζόμουν απόλυτα με τον Παπαγιώργη, γιατί είμαι κι εγώ αγοραφοβικός απέναντι στην επικοινωνία και απόλυτα αρνητικός στην προβολή του εαυτού μου σαν τέτοιου. Υπήρχε λοιπόν μια συμπάθεια απέναντι στο πρόβλημα που αντιμετώπιζε ο συγγραφέας-εξαιτίας μου κυρίως! σκεφθείτε!- και συμμεριζόμουν απόλυτα τις επιφυλάξεις του απέναντι μου. Στην αρχή της φωτογράφισης-που η αρχή αυτή δεν ήταν καν φωτογράφιση, γιατί παράλληλα έτρεχε και η συνέντευξη όπως και το ποζάρισμα του για τα σκίτσα του Καλαϊτζή-τόπαιζα αδιάφορος και χάζευα το χώρο, επικεντρωνόμενος τελικά στις ράχες των βιβλίων όπου διάβαζα τους τίτλους. Τραβούσα ένα δυό κλικ, έτσι στο αδιάφορο και καλά, για να σπάσει ο πάγος και να τον κάνω, αφού ενισχύσει την άμυνα του με επιπλέον αντισώματα, να χαλαρώσει και να μού διατεθεί κάποια στιγμή και για μένα αποκλειστικά-όταν κάνω προσωπογραφίες ποτέ δεν τραβάω στιγμιότυπα. Για μένα η προσωπογραφία έχει διάλογο ανάμεσα στον προσωπογραφούμενο και τον προσωπογράφο. Και αυτός ο τελευταίος το κάνει όχι για να έχει το προνόμιο να έχει διαλεχθεί-με αυτόν τον ιδιότυπο, φωτογραφικό τρόπο έστω-με κάποιον επώνυμο αλλά σαν διαμεσολαβητής ενός διαλόγου που από τη στιγμή της δημοσίευσης της εικόνας, ξεκινά ανάμεσα στον συγγραφέα με το κοινό του-αλλά και με την Ιστορία αν ο ίδιος ο συγγραφέας έχει το βεληνεκές να την φτάσει. Και ο σοβαρός και συγκροτημένος Παπαγιώργης είναι διανοούμενος διάρκειας και όχι του συρμού.

Εξυπακούεται ότι και από αισθητική υποδομή αλλά και από σεβασμό στον ίδιο τον προσωπογραφούμενο, δεν υπήρχε περίπτωση να τον φωτογραφίσω ή πολύ περισσότερο να δώσω για δημοσίευση φωτογραφίες με το τόσο εικονογραφικά ταπεινωτικά ισοπεδωτικό για την προσωπικότητα του φανελάκι του. Η  εικόνα είναι εικόνα και έχει τη δική της αποδομητική ερμηνευτική δυναμική ερήμην και της συγκλονιστικότερης προσωπικότητας. Εκείνος μπορεί να ένιωθε άνετα αλλά εμένα αυτό δεν μού έλεγε τίποτε. Καλώς ή κακώς το ρούχο δίνει αλλά και αφαιρεί κύρος.  Και  κάποιον που εγώ φωτογραφίζω, δεν θα τον αφήσω να εκτεθεί σε μια πεζότητα που, ξέρω βάσιμα ότι, δεν τού πάει. Μετά από αρκετή ώρα λοιπόν διαπίστωσα ότι, η αρνητική διάθεση του-χωρίς να είναι επιθετική, να εξηγούμαστε- απέναντι μου συνεχιζόταν αμείωτη και δεν υπήρχε ίχνος κάποιας, αμυδρής έστω, πιθανότητας στοιχειώδους συνεργασίας και ανταπόκρισης στα κλικάτα καλέσματα μου- παρεμπιπτόντως το πόσο με ερέθιζε αυτό σαν αναγνώστη προσωπικοτήτων-όχι διασημοτήτων, αυτές ποιος τις χέζει; αλλά προσωπικοτήτων, δηλαδή ανθρώπων με ιδιοσυγκρασία, χαρακτήρα και ταμπεραμέντο-δεν λέγεται!

Ο Θεός πράγματι δημιούργησε τη γυναίκα,  αν δεν είναι και ο ίδιος γυναίκα! Γιατί πάνω που είχε αρχίσει να με καταλαμβάνει η απόγνωση για επικείμενο φωτογραφικό φιάσκο-είχα παρακαλέσει με ιδιαίτερη επιμονή τη διεύθυνση του Έψιλον της Ελευθεροτυπίας να μού αναθέσουν πορτραίτα και καταλαβαίνετε ότι μια αποτυχία, θα σήμαινε και το τέλος της ανάθεσης που τόσο είχα λαχταρίσει-πάνω λοιπόν στην απελπισία μου, εμφανίζεται η σύντροφος του, ο από μηχανής Θεός που φαίνεται αγαπάει να λύνει και τα φωτογραφικά δράματα με τον ευτυχέστερο τρόπο. Κρεμάστηκα πάνω της-δεν εκδηλώθηκα κραυγαλέα έτσι αλλά η ψυχή μου επένδυσε -και τελικά έκανε σωστά- πολλά πάνω της. Με κάποιο τρόπο-διερευνητικά και στο αδιάφορο δήθεν, ρώτησα προς την πλευρά της: -“μήπως υπάρχει κάποιο σακάκι  να το φορέσει ο κύριος Παπαγιώργης, γιατί δεν θάθελα να μείνω μόνο σε φωτογραφίες με το φανελάκι;”  Σαν ελατήριο σηκώθηκε η υπέροχη αυτή γυναίκα και σε κλάσματα δευτερολέπτου έφερε το δερμάτινο μπουφάν της φωτογραφίας-απίστευτα επιτυχημένη επιλογή! Λύτρωση! Αλλά μόνο εν μέρει. Η δυσθυμία του Παπαγιώργη δεν είχε φύγει εντελώς, παρόλο ότι η συνέντευξη έμοιαζε να τον έχει χαλαρώσει με τον διαλογικό της χαρακτήρα που, προφανώς ,ήταν και το φόρτε του Παπαγιώργη.

Αυτό που κατάλαβα-ακριβώς σεβόμενος τον προσωπογραφούμενο-ήταν ότι έπρεπε να του δώσω τα περιθώρια να νιώσει ασφαλής. να νιώσει ότι έχει εξασφαλίσει την άμυνα του απέναντι σ’αυτό το επιθετικό και αδιάκριτο εργαλείο που λέγεται φακός-το μισώ κι εγώ θανάσιμα όταν είναι στραμμένο απέναντι μου. Προφανώς ήταν αδιανόητο να τον πλησιάσω και να του κάνω κοντινό-δεν είναι άλλωστε και το στυλ μου αυτό. Μια πολυθρόνα εκεί κοντά-είχε προηγηθεί και το γραφείο αλλά η πολυθρόνα αποδείχτηκε μορφικά πολύ καλύτερη λύση, η άδεια της θέση κάποιον περιμένει και αυτό μ’αρέσει σαν αφετηρία ερμηνείας της εικόνας. Μπορούσε στηριζόμενος πάνω της να οχυρωθεί πίσω από αυτήν. Η επιφύλαξη του βλέμματος του διατηρήθηκε βέβαια  ακέραια, το ερωτηματικό της κάνοντας τον πολλαπλά γοητευτικό αλλά η φωτογραφία τον ανέδειξε σε αυτό που τελικά είναι ο Παπαγιώργης: ένας διανοούμενος που ροκάρει!

Υ.Γ. Σαν για να επικυρωθούν τα γραφόμενα μου, μπήκα στο Google να δω φωτογραφίες του Παπαγιώργη. Δύο μόνο ουσιαστικά, σε διάφορες εκτυπωτικές-με λιγότερο ή περισσότερο κοντράστ- και κοψίματα παραλλαγές! Ένας από τους πολυγραφότερους διανοούμενους με σχέση άρρηκτη με περιοδικά και εφημερίδες-και τους φωτογράφους τους δυνητικά-και όμως η συγκομιδή είναι απελπιστικά φτωχή. Στο μυαλό μου αυτό τον κολακεύει απίστευτα αλλά και από την άλλη η Ιστορία έχει ανάγκη -και ας μην έχει τελικά και τόση πραγματική σημασία-να ξέρει κάπως τη μορφή των λογής πρωταγωνιστών της. Το πορτραίτο του Όμηρου που κυκλοφορεί είναι φανταστικό-την εποχή του η έννοια πορτραίτο ήταν ανύπαρκτη, όπως και η ίδια η τέχνη της προσωπογραφίας- Και όμως πόσο μας ανακουφίζει η ύπαρξη αυτού του έστω πολύ μεταγενέστερου-είναι ελληνιστικό-φανταστικού πορτραίτου!

Ταρσανάδες και Design

Αυτή η φωτογραφία, που την αγαπώ πολύ παρά την πολυμίσητη πατίνα που απέκτησε η τυπωμένη μορφή της-αυτήν,την σκαναρισμένη δηλαδή, αναρτώ. Τα slides χρειάζονται ειδικό scanner για φιλμ που, δυστυχώς, δεν έχω. Έκανα μια απόπειρα να ξυπνήσω τους απελπιστικά ωχρούς, κοιμισμένους τόνους-ειδικά της βάρκας- με λίγο παραπάνω κορεσμό αλλά νιώθω ότι πήρα ένα κάπως απρεπές ρίσκο, παρόλο ότι δεν το παρατράβηξα. Στο πρωτότυπο slide πάντως είναι χάρμα οφθαλμών το χρώμα και απίθανα χορταστικό βάθος και πειθώ φυσικής και καθόλου γραφιστικής παρουσίας, δηλαδή  χωρίς να γίνεται κραυγαλέο.

Η φωτογραφία είναι όντως πολύ παλιά-22 χρόνια γεμάτα! Τραβήχτηκε με την εντελώς πρώτη φουρνιά Velvia-της FujiFilm-που ήρθε στην Ελλάδα. Το δέλεαρ που πρότειναν τότε όσοι το προωθούσαν ήταν ότι, ουσιαστικά καταργούσε το θρυλικό-ανταγωνιστικό πια και όχι μονοπωλιακό-Kodachrome της Kodak-που είχε την πολυέξοδη, ριψοκίνδυνη και χρονοβόρα διαδικασία της αποστολής του φιλμ για εμφάνιση στην-Δυτική ακόμη τότε-Γερμανία. Το Velvia αποδείχτηκε όντως εξαιρετικό φιλμ και από την αρχή ήδη της εισαγωγής του έγινε η μόνη επιλογή μου στο έγχρωμο θετικό φιλμ. Το χρησιμοποίησα συστηματικά για πάνω από μια δεκαετία και δεν θυμάμαι να απογοητεύτηκα ποτέ από αυτό.

Δυστυχώς όλες αυτές οι εικόνες είναι πια καταδικασμένες στην αφάνεια, αφού δεν μπορώ να τις σκανάρω. Κάποια στιγμή-καλοκαίρι ήταν θυμάμαι κι έσκαγε ο τζίτζικας-κλείστηκα για τρεις τέσσερις μέρες στο θάλαμο και τύπωσα καμιά τριανταριά φωτογραφίες από αυτά τα slides. Και πάλι δυστυχώς όμως ο χρόνος φάνηκε σκληρός σ’αυτές τις τυπωμένες εικόνες-ίσως και να μην ήμουν όσο θάπρεπε επιμελής στην εκτύπωση-η διαδικασία εκτύπωσης από θετικό φιλμ ήταν βάρβαρα επίπονη και εξαντλούσε την υπομονή και του πιο καλοπροαίρετου.

Η εικόνα της ανάρτησης, αν και σκιά του εαυτού της, δεν παύει να μ’αρέσει πολύ. Πρώτα και κύρια-τι άλλο;-για τη φόρμα της. Αυτά τα κύματα επάλληλων αλληλοδιεισδυούμενων καμπυλών της βάρκας και της οροφής του Σταδίου-βάλτε μέσα και το Ρασούλειο “Λοφάκι της Καστέλας” που αχνοδείχνει, πυκνοδομημένο, στο βάθος- αλλά και η τρεμουλιαστή απάντηση τους στην αντανάκλαση στη θάλασσα, είναι ένα διανοητικό φορμαλιστικό παιχνίδι που πολύ το απόλαυσα τη στιγμή της φωτογράφισης. Ναι, σχεδόν μπήκα στο νερό για να έχω αυτό το συγκεκριμένο πλάνο. Πάτησα σε βραχάκια και πέτρες που ήταν πια μέρος της θάλασσας περισσότερο παρά της στεριάς.

Αλλά υπάρχει και μια άλλη χαρά-αυτή δεν την ένιωσα τη μέρα της λήψης-μια αναδρομική χαρά: η αίσθηση ελευθερίας που είχε ένας φωτογράφος  τότε να φωτογραφίζει κοντά σε δημόσια κτήρια. Για τολμήστε να φωτογραφίσετε με επαγγελματική κάμερα σήμερα στο Φάληρο, στην Εσπλανάδα ή στο Τροκαντερό: δέκα bodyguards θα σάς πάρουν σηκωτό!

 

Υ.Γ. Τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, οι διαφορές ανάμεσα σε slide και τυπωμένη φωτογραφία-αφήνοντας κατά μέρος τις υπαρκτές αδυναμίες μου και αδεξιότητες μου σαν εκτυπωτή έγχρωμων θετικών,σπάνια ασχολήθηκα με αυτή τη διαδικασία-είναι ως ένα βαθμό αναμενόμενες. Και θυμήθηκα χαρακτηριστικά ότι δεν έβρισκες στην Ελλάδα διαβαθμισμένα θετικά χαρτιά-για να πω την αλήθεια, δεν θυμάμαι καν αν υπήρχαν, αφού έτσι κι αλλιώς τα slides δεν άφηναν πολλά περιθώρια να τα χειριστείς διαφορετικά αν τυχόν δεν ήταν σωστά τραβηγμένα. Ουσιαστικά δεν είχαν κανένα εύρος ανοχής.

Δεν είναι για όλους το τραπέζι στρωμένο

Ναι, είναι κάποια στιγμή στη ζωή μας που στον καθένα μας έρχεται μπροστά μας η άβυσσος. Κάτω απ’τα πέλματα μας. Και το έρεβος της, βρίσκοντας μας στην απελπισία και την απόγνωση, μας τραβάει στα βάθη της. Την πέρασα κι εγώ αυτή τη φάση-φαίνεται από την απουσία αναρτήσεων στις αρχές του χρόνου, φέτος. Σκέφτηκα ακόμη και το πιο απονενοημένο από τα απονενοημένα-αυτό το δίχως επιστροφή. Παρόλο ότι συνεχίζω να ζορίζομαι ακόμη περισσότερο οικονομικά-και σε μένα το οικονομικό δράμα δεν σημαίνει καμιά απώλεια βίλας και κύρους σε καμιά Μύκονο, είναι πολύ πιο άμεσα υλικά υπαρξιακό-η άρρωστη εκείνη φάση έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί-λίιιιιγο, γελάω κι όλας, μάλλον αυτοσαρκάζομαι, με τον αστεία απεγνωσμένο εαυτό μου εκείνης της περιόδου: δεν μού πάει καθόλου ο θάνατος!

Γιατί την ξεπέρασα εκείνη τη φάση, ενώ κανένα από τα αίτια που την προκάλεσαν δεν βελτιώθηκε αλλά αντίθετα επιβαρύνθηκε επιδεινούμενο; Γιατί είμαι πεισματικά δημιουργικός. Γιατί θεωρώ ότι δεν έχω βγάλει τις υποχρεώσεις που προσωπικά έχω αναλάβει να ομορφύνω τον πλανήτη γη με τον δικό μου τύπο ομορφιάς-όχι τη φάτσα μου καλέ, αυτή ποιος τη χέζει; για την εικονογραφία μου μιλάω. Μέχρι τώρα διοχέτευα τη δουλειά μου-πολλές φορές ανώνυμα-μέσα από έντυπα, διακριτικά και χωρίς καμιά τυμπανοκρουσία. Δεν είχα καμιά σχέση με κανένα του φωτογραφικού χώρου, από τον οποίο απείχα-και απέχω και θα συνεχίσω να απέχω, να εξηγούμαστε-συνειδητά και ορκισμένα. Το ονοματεπώνυμο μου βασικά είναι γνωστό μόνο στους…προμηθευτές μου, που με τη σειρά τους έχουν παντελή άγνοια του έργου μου! Το μεροκαματάκι μου να βγάζω και τα έξοδα μου ήθελα μόνο και τίποτε άλλο. Δυστυχώς όμως, την περίοδο της αναλογικής φωτογραφίας, αυτά τα έξοδα ήταν απίστευτα ψηλά, ειδικά για έναν τόσο παραγωγικό φωτογράφο όπως εγώ. Ήμουν και σαν διαχειριστής χρήματος ο ασυζητητί αναξιότερος στο είδος του! Πάντως όλη μου η ζωή ήταν, από ενδιάθετη και εγγενή τάση, ασκητική-καμιά σχέση με θρησκευτικές θεωρήσεις βίου. Στο μεγάλο τραπέζι της ζωής της ευμάρειας δεν ζήτησα ποτέ θέση. Η ζωή των πλουσίων μ’αρέσει σαν θέαμα, την απολαμβάνω σαν τέτοιο αλλά σε καμιά περίπτωση σαν τρόπος ζωής που μπορεί να με αφορά. Γι’αυτό και ποτέ δεν φθόνησα τον πλούτο. Αντίθετα τον θαυμάζω όταν γίνεται καλόγουστα επιδεικτικός ή είναι σεμνά διακριτικός. Και επίσης τον υπολήπτομαι αφάνταστα σαν πιθανό μαικήνα καλλιτεχνών- στο καλλιτεχνών βάζω και τον εαυτό μου μέσα, χεχεχε! Αρκεί να μην πρέπει να τρέχω στα πάρτυ τους!

Ήρθαν τούμπα όμως τα πράγματα και ξαφνικά βρεθήκαμε έκθετοι στη καταιγίδα της νέας ζωής που έφερε η παγκοσμιοποίηση. Ακόμη και όσοι από μας δεν ζήτησαν ποτέ θέση σε κανένα μεγάλο ή μικρό τραπέζι. Ζορίζεται πια πολύ, πολύς κόσμος. Αληθινά παρά πολύς. Αλλά η ζωή σού δίνει τα χαστούκια για να σε μάθει να αμύνεσαι και όχι να παραδίνεσαι. Δοκιμάζει το ψυχικό ανοσοποιητικό σου σύστημα. Την άμυνα σου. Γιατί η ζωή, εσένα που είσαι ζωντανός και ψυχικά ακμαίος, σε χρειάζεται, σε θέλει. Και γι’αυτό σε δοκιμάζει. Από τον Απρίλη επανέκαμψα στο μπλογκ ρωμαλεότερος και παραγωγικότερος και από τότε μέχρι σήμερα ο ρυθμός παραγωγής αναρτήσεων ανέβηκε σε παροξυσμικά υψηλά νούμερα. Δεν μ’ενδιαφέρει ποσώς η επισκεψιμότητα του μπλογκ-εκτός κι αν μπει κανένας γενναιόδωρος εργοδότης και με εκτιμήσει. Αυτό που ουσιαστικά κάνω, πέρα απ’την αυτονόητη προβολή, είναι ένα είδος αναστοχασμού πάνω στη δουλειά μου, που κατά κάποιο τρόπο μέσω της γραφής, την ανακαλύπτω με άλλο τρόπο-αυτό με οδήγησε να σκανάρω φέτος πέντε χιλιάδες φωτογραφίες που τις είχα απορρίψει σαν απαράδεκτες σε δυό προηγούμενες καμπάνιες!-κάποιες έγιναν ακόμη και αναρτήσεις πια.

Με την αφορμή της αυτοκτονίας του επιχειρηματία της μόδας, εγώ αυτό που έχω να πω είναι ότι ο αληθινά δημιουργικός άνθρωπος αλλά και ο άνθρωπος που ξέρει ότι στη γη, πριν την εγκαταλείψεις μόνος σου, υπάρχει ένα μικρό-που αποδεικνύεται ΤΕΡΑΣΤΙΟ!-απόθεμα ελπίδας για μην απονοηθείς τίποτε τέτοιο ανόητο και συνοψίζεται σε δυό πολύ σπουδαίες λέξεις: αγάπη και δημιουργία. Όχι σπάνια, αυτές οι δύο λέξεις διαπλέκονται και  μάλιστα πολύ όμορφα.

Υ.Γ. Αφιερώνω αυτή την ανάρτηση στον μαραζωμένο νεκροθάφτη μου!

Καβάτζες… Μάταιες.

Κοίτα να δεις φίλε μου! Πάνω που βρήκαμε καβάτζα για ένα τελευταίο κλεφτό φιλί πριν τον αποχαιρετισμό-το περίπτερο με την τέντα του μια χαρά μας έκρυβε από την αδιάκριτη κάμερα-μάτι της τράπεζας από πάνω-βρέθηκε, Αύγουστο μήνα, στην άδεια Αθήνα, αυτός ο αλιτήριος ο φωτογράφος και τώρα μας κάνει ακόμη και ανάρτηση!

Υ.Γ. Φωτογράφου: συγγνώμη παίδες! Για να εξυμνηθεί ένας έρωτας-και ο δικός σας μαζί-πρέπει κάπως και να αναπαρασταθεί! Φρόντισα όλη η αυθεντικότητα της τρυφερότητας των αισθημάτων σας να αποδοθεί με τη διακριτικότητα που τους αρμόζει. Που σας αρμόζει.

Υπογραφή

Φωτογράφος, εικονογραφικός ληξίαρχος του έρωτα

Είναι κι αυτά καλλυντικά

Οι πηγές του τοπίου βρίσκονται στο βάθος του εγκεφάλου

Το τοπίο είναι εκδήλωση μεγάλης και άνετης φορμαλιστικής χαράς για μένα. Είναι εκεί, απέναντι μου, ακίνητο και μού ποζάρει για όση ώρα το χρειάζομαι σ’αυτό το ρόλο. Στο μεταξύ εγώ, με ψαλίδι τις τέσσερις πλευρές του κάδρου μου, κόβω και ράβω. Βγάζω από δω, προσθέτω από κει. Κάπως έτσι μού προέκυψε και αυτό το-λίγο φευγάτο ή νομίζω;-πειραιώτικο τοπίο, λίγο μετά το Πασαλιμάνι. Ο στητός κάκτος-σαν ηλεκτροχτυπημένο, αποξηραμένο, πολυχτάποδο-οι φρικαλέες κορινθιακές-και καλά!-κολώνες-ο Πειραιάς δεν έχει αρχιτέκτονες να διαμαρτυρηθούν γι’αυτό το εξάμβλωμα;-και ο περίκομψος και πανύψηλος φανοστάτης που κυριαρχεί στο πολυεθνικά σημαιοστολισμένο τοπίο.

Στη φωτογραφία του ρεαλισμού, η συμβατική αντίληψη τοπίου δεν μπορεί να έχει καμιά θέση. Με τη φωτογραφία δεν ταξιδεύουμε στα μυθικά Κύθηρα. Η ποίηση δεν θάρθει στο φωτογραφικό τοπίο από την παρωχημένη μανιέρα της ζωγραφικής. Η φωτογραφία δεν μπορεί να είναι ουτοπική γιατί πριν απόλα συντελείται σε ένα τόπο. Σε ένα τόπο πολύ συγκεκριμένο. Αυτόν της λήψης και στο βαθμό που δεν βρίσκεσαι στα ενδότερα του πάρκου και των κήπων των Βερσαλλιών, ο αρκαδισμός δεν χωρά. Πιάσε λοιπόν τα πεζά-ακόμη και τα απορριπτέα κακόγουστα!- στοιχεία του αστικού τοπίου και φτιάξε ποίηση μ’αυτά. Αν το ψάξεις, θα σούβγει.