Το Google κάνει αφιέρωμα για τα ενενήντα χρόνια από τη γέννηση της Κάλλας και αυτό μού θύμισε μια βασικά απολύτως αδιάφορη αλλά περιέργως και λίγο αστεία φωτογραφία μου από την οδό-πάλι εκεί;-Αδριανού. Προς το τέλος του δρόμου, στο Θησείο, υπάρχει ένα Ωδείο-μπορεί και νάναι κάποιο ίδρυμα συνδεδεμένο με το όνομα της, δεν είμαι σίγουρος-όπου για κάποιο καιρό κρεμόταν αυτή η αφίσα με τη μορφή της στη κεντρική πόρτα του μπαλκονιού. Αν και όχι στη σωστή κλίμακα με το μπαλκόνι, έδινε την ψευδαισθητική εντύπωση ότι βγαίνει σ’αυτό και χαιρετά κάποια πλήθη που παραληρούν μπροστά της με ενθουσιασμό-μού κάνει συνειρμό με την κάποτε ερωμένη του Ωνάση Εβίτα Περόν. Οι σημαίες βοηθούν στην ιδιότυπη πολιτικοποίηση της εικόνας.
Callas-Monroe: Για καλοσκεφτείτε το: σχεδόν συνομήλικες!(είναι μάπα η φωτογραφία της σημερινής ανάρτησης και είπα να βάλω κάτι πιο συναρπαστικά τραβηχτικό).
Αν και σε καμιά περίπτωση φαν της Όπερας-το είδος έχει περισσότερες συμβάσεις από όσες μπορεί να αντέξει ο σύγχρονος άνθρωπος-έχω με πολλές ευκαιρίες διαπιστώσει ότι η λατρεία για το άτομο της δεν έχει να κάνει με το lifestyle που έβγαζε σαν κοσμική προσωπικότητα-όπως κάποτε πίστευα και το έλεγα στον έξαλλο από θυμό πατέρα μου που τη λάτρευε. Στο Μιλάνο η παρουσία της έχει αφήσει παντού ίχνη και μετά το Λεονάρντο ντα Βίντσι και τον Πάπα Παύλο τον ΣΤ΄είναι ασυζητητί η δημοφιλέστερη μορφή του παρελθόντος του.
Κάποια στιγμή έψαξα γι’αυτήν στο διαδίκτυο και διαπίστωσα με δέος ότι η λατρεία αυτή είναι διεθνής και όχι στενά τοπικιστική στην Ελλάδα ή την Ιταλία. Στις συνεντεύξεις της είναι χειμαρρώδης και βγάζει όχι μόνο μια αύρα σιγουριάς και αυτοπεποίθησης σαν γυναίκας του κόσμου αλλά και ψαγμένης και στοχαστικής πάνω στο αντικείμενο της δουλειάς της προσωπικότητας. Αυτό το τελευταίο ομολογώ ότι πολύ μού άρεσε και με οδηγεί να αναθεωρήσω πολλά από όσα αρνητικά πίστευα γι’αυτήν. Η τεχνική της είχε διανοητική θεμελίωση και πήγαινε χέρι χέρι με το πληθωρικό της ταλέντο.
camerart 