Ένα από τα πιο απόλυτα πεπρωμένα: να είσαι δίδυμος! Όσο άνετα μπορείς να μη μοιάσεις στους γονείς σου-και φυσικά να μην εξαρτηθείς τελικά από αυτούς-άλλο τόσο δύσκολα δεν μπορείς να απαλλαγείς από το είδος αυτό σκιάς που λέγεται δίδυμος αδελφός. Δεν έχω αδέλφια αλλά πάντα πολύ το λαχταρούσα να έχω. Αν όμως κάποιος μού έθετε το δίλημμα δίδυμος αδελφός διαφορετικά μόνος, νομίζω ότι χωρίς πολύ δυσκολία θα διάλεγα το δεύτερο. Δεν θέλω να μοιάζω με κανένα και ούτε κανένας νοιάζομαι να μού μοιάζει-με τρομάζει η ιδέα! Και η υποψία ότι είμαι προβλέψιμος, γιατί υπάρχει ένας κλώνος μου που δείχνει τι πρόκειται να κάνω και να είμαι, είναι αληθινός εφιάλτης!
Υ.Γ. Δες τώρα τι είναι ο διεκπεραιωτικός αυτοσχεδιασμός: οδεύοντας προς το κλείσιμο της ανάρτησης, βλέπω ότι ο τίτλος που έβαλα δεν συμβαδίζει με το κείμενο. Είχα σκεφτεί να γράψω για τις ίδιες τις δύο κυρίες-ολοφάνερα δίδυμες!- αλλά να που σε ελάχιστα λεπτά το μυαλό ξεστράτισε και το κείμενο πήγε σε εντελώς άλλη κατεύθυνση. Δεν με νοιάζει. Έτσι κι αλλιώς κάθε κείμενο που αναρτώ είναι πρόφαση και λίγο κράχτης για τη φωτογραφία μου. Αυτός είναι ο σκληρός πυρήνας αυτού του μπλογκ: η ΕΙΚΟΝΑ και όχι ο Λόγος!
Ο Τουρισμός φυσικά. Γιατί είναι άλλο το σχήμα των εποχών-πάντα πιο ευέλικτο και χαλαρό-και άλλο το αυστηρό σχήμα των υποχρεώσεων του κοινωνικού ανθρώπου, που έχει μαγαζί, πηγαίνει σχολείο, δουλεύει στο Δημόσιο, που έχει καλοκαιρινή άδεια και όχι φθινοπωρινή κ.ο.κ. Στη πολυκατοικία μου μαζεύτηκαν όλοι πια-σε μια βδομάδα θα έχουν το ίδιο άσπρο χρώμα με εμένα που δεν πλησίασα τη παραλία ούτε σε απόσταση χιλιομέτρου-δυό φορές μονάχα για νάχω μερικές φωτογραφίες παραλίας. Έτσι για το καλό που λέμε. Το ευχάριστο είναι βέβαια ότι αντικειμενικά το καλοκαίρι είναι ακόμη εδώ, απλά η εργαζόμενη ανθρωπότητα δεν έχει πια την ωραία ευκαιρία να το συναντά στους τόπους της ανεμελιάς της. Μάς ζεσταίνει όμως ακόμη τα βράδια-στο διαμέρισμα μου αυτή την ώρα-00.35 π.μ.- η θερμοκρασία δείχνει 31 βαθμούς, είμαι χωρίς φανέλα και μικρές σταγόνες ιδρώτα με περιλούζουν στα συνήθη ύποπτα μέρη του σώματος μου και ενώ τον Ιούλιο και τον Αύγουστο αυτό με ενοχλούσε, τώρα το απολαμβάνω σαν τελευταία αναλαμπή μιάς χαράς που είναι σε αποδρομή.
Τίποτα πιο σουρεαλιστικό από τη-μόνη εξάλλου!-πραγματική ζωή του δρόμου!
Η ιστορία ξεκίνησε κάπως έτσι. Πρώτα απόλα είχα εξαρχής αποφασίσει αυτή η εικόνα-της δεύτερης φωτογραφίας-να είναι έγχρωμη, έτσι ώστε το εκτυφλωτικό χρώμα της κίτρινης τουαλέτας της βιτρίνας να αντιπαρατεθεί με τον πιο παραστατικό τρόπο με τα λερά γκρίζα ρούχα του άστεγου. Οι φίλοι του μπλογκ ξέρουν πολύ καλά ότι σε γενικές γραμμές αποφεύγω τη μίζερη θεματολογία.Επίσης ξέρουν πολύ καλά ότι συστηματικά αποφεύγω να δείχνω το πρόσωπο ανθρώπων που βρίσκονται σε μια τέτοια κατάσταση-δεν κάνω ποτέ κοντινά ας πούμε και αν τυχόν φαίνεται το πρόσωπο η λήψη θα είναι ένα πολύ γενικό μακρινό πλάνο και η γωνία λήψης τέτοια που να κάνει αδύνατη την αναγνώριση των χαρακτηριστικών των εικονογραφούμενων προσώπων. Είναι θέμα αρχής αυτό. Όπως πολύ εύκολα διαπιστώνετε η αρχή αυτή τηρήθηκε ακόμη και όταν-εξ ανάγκης πια-προσέγγισα τον άστεγο, διατηρώντας όμως το εμπόδιο της αναγνωρισιμότητας και μάλιστα λόγω γωνίας λήψης με ακόμη μεγαλύτερη συνέπεια. 
Πριν προλάβω να αποσώσω τη λήψη μου, βλέπω ξαφνικά να μπαίνει στη σκηνή ο άνδρας της φωτογραφίας δεξιά με τη κάμερα του. Αυτό που επακολούθησε αφηγείται η σειρά των φωτογραφιών. Ποιος είναι ο αληθινός ηθικός πυρήνας της αφήγησης το αφήνω σ’εσάς να το κρίνετε-με μια υποσημείωση: κάθε αρνητική κρίση τελικά δεν μπορεί να εξαιρέσει κι εμένα. Την όποια επιχειρηματολογική μου άμυνα έχω θα την ασκήσω μόνο ενώπιος ενωπίω όσων έχουν δικαίωμα να με κρίνουν. Το δημόσιο φόρουμ ενός μπλογκ δεν είναι ο προνομιακός μου χώρος για να σώζω τα προσχήματα μου.
Πάντα θα υπάρχει ένα θέμα για το βαθμό προσέγγισης σε ένα πρόσωπο και τους όρους έκθεσης του από το φωτογράφο. Ο καθένας μας έχει τις δικές του αντιλήψεις διαχείρισης αυτού του εξαιρετικά λεπτού ζητήματος. Προσωπικά με απωθεί η ιδέα των απαγορεύσεων-η Ανθρωπότητα πρέπει να μάθει να συνεργάζεται με τον ανθρωπιστή φωτογράφο για την υπέρτατη ανάγκη της καταγραφής της Ιστορίας της, της αυθεντικής της Ιστορίας που μόνο στο δρόμο εκδηλώνεται με τον αληθινά πιο ακαταμάχητα αυθεντικό της τρόπο. Αλλά πρέπει και εμείς οι φωτογράφοι να σεβόμαστε το σκληρό πυρήνα της προσωπικότητας του κάθε ανθρώπου-επώνυμου και ανώνυμου-και ειδικά όταν αυτός βρίσκεται σε μιά ευάλωτη θέση και στιγμή και η εικόνα που παράγουμε δεν τον εξυψώνει μέσα στην αδυναμία του αλλά αντίθετα τον καθηλώνει δια βίου της φωτογραφίας-που μπορεί να σημαίνει ακόμη και στην αιωνιότητα-σε μια αναπαράσταση ταπείνωσης και κατάντιας.
Το στοίχημα που έβαλα τη στιγμή της λήψης ήταν να έχουν-όσο ήταν αυτό δυνατό-όλες οι πλευρές της εικόνας μου και από κάποια ρόδα ποδηλάτου άκοπη και ακέραια. Τουλάχιστον τη στεφάνη τους, ώστε να δίνεται η αίσθηση της ακεραιότητας του κύκλου τους. Η μόνη αβαρία που έγινε ήταν στο πάνω μέρος της εικόνας ότι η εκεί ρόδα ποδηλάτου δεν εφάπτεται με τη πάνω πλευρά για λόγους αισθητικής: θα κολοβώνονταν οι ανθρώπινες φιγούρες με τρόπο ακαλαίσθητο*. Συχνά κάνω τέτοια φορμαλιστικά παιχνίδια που πολύ χαίρομαι όταν τα διεκπεραιώνω με επιτυχία. Οκ, το παραδέχομαι ότι δεν είναι συναρπαστικές εικόνες και όχι σπάνια η ομορφιά του περιεχομένου θυσιάζεται στο βωμό της φόρμας. Αλλά το κάνω συνειδητά και μόνο για τη χαρά του παιχνιδιού. Η χαρά αυτή συμπεριλαμβάνει και την απορία των τρίτων γύρω εκεί που δεν καταλαβαίνουν τί ακριβώς κάνω και είμαι τόσο σχολαστικός ώστε να καθυστερώ να κάνω το κλικ. Τις συντριπτικά περισσότερες φορές με θεωρούν ανίκανο που δεν ξέρει να φωτογραφίζει. Νομίζοντας μάλιστα ότι είμαι και ξένος, ακούω διάφορα σχόλια που κυμαίνονται από μπινελίκια μέχρι χαρακτηρισμούς της εικαζόμενης και τεκμαιρόμενης με τη λογική τους ανεπάρκειας μου. Προφανώς και το απολαμβάνω όλο αυτό-χρόνια τώρα!
Τα λίγα λόγια οφείλονται στο ότι μάλλον είναι τόσο καταλυτικά πολλές οι αλανιάρες της σημερινής ανάρτησης ώστε ο μπλόγκερ φωτογράφος αδυνατεί αυτή τη φορά να διαχειριστεί το λόγο του.
Του Κεραμεικού μιά γάτα
Ο φρουρός της Αγίων Ασωμάτων
Γάτες στα χέρια…
και γάτες στα μάτια…
…και στα μάτια της κάμερας των ανθρώπων.
Γάτα πότε καμαρωτή…
…και πότε τρομαγμένη!
Έτσι το βλέπω: ο σκληρός πυρήνας της αγάπης τελικά δεν είναι δύο αλλά τρεις. Μα παιδί, μα σκυλί είναι αυτός ο τρίτος, πάντα αυτός ο κρίσιμος αδύνατος τρίτος που δέχεται τη συγκεντρωμένη κοινή αγάπη των δύο σαν ειδικής και ιδιαίτερης υπόστασης και ιδιοσυστασίας αγάπη, πρέπει να υπάρχει. Γιατί αυτό; Γιατί η αγάπη δεν είναι αυτοαναφορική, πρέπει με κάποιο τρόπο να διαχέεται-αλλά όχι πολύ. Και αυτός ο κρίσιμος τρίτος, που εκ των πραγμάτων όχι να την υπονομεύσει αλλά αντίθετα να την ενισχύσει μόνο μπορεί, είναι η ιδανική βαλβίδα ασφαλείας.
Με σοκάρει να βλέπω μια νέα όμορφη γυναίκα να διαβάζει κάπου έξω μόνη της. Διαισθητικά ξέρω ότι το κάνει για να αμυνθεί για όσο χρόνο είναι αναγκασμένη να περιμένει για κάτι άλλο. Ένα στημένο ραντεβού ας πούμε. Για να μην είναι υποχρεωμένη, έστω και από αμηχανία, να συναντά βλέμματα που μπορεί να συμπεράνουν αυθαίρετα διάφορα γι’αυτήν και που τα γεννά η λαχτάρα τους έτσι να νομίζουν ότι συμβαίνει. Σε επίρρωση των όσων λέω έρχονται και τα ακουστικά της που την βοηθούν να αποξενωθεί τελείως από το γύρω περιβάλλον της. Βασικά όλη η ευθύνη για μια τέτοια δύσκολη κατάσταση που βρίσκεται μιά ευάλωτη γυναίκα υπάρχει στο απερίσκεπτο και εγωιστικό γαϊδούρι που της κλείνει ένα τέτοιο ραντεβού και από πάνω, συμβαίνει πολλές φορές, ακόμη και να καθυστερεί να είναι εκεί στην ώρα του.
Βασικά κι εδώ ισχύουν τα όσα έγραψαν παραπάνω-ειδικά για τις γυναίκες αναγνώστριες: διαβάζουν από την αμηχανία που δημιουργεί η εκνευριστική αδράνεια της αναγκαστικά ανενεργού αναμονής. Αν και σ’αυτές τις περιπτώσεις δεν έχουμε κάποια διαφαινόμενη κακή συμπεριφορά.
Η υπαίθρια πωλήτρια σαφώς είναι άλλης τάξης αναγνώστρια και προφανέστατα συνειδητοποιημένη στο δημιουργικό χρόνο της ανάγνωσης.
Οι περιπτώσεις των ανδρών στη σειρά αυτή είναι όχι του περιστασιακού αναγνώστη αλλά του περιστασιακού διαβάτη της Ερμού, ενός δρόμο κατά βάση γυναικοκρατούμενου.
Η εικονική αναγνώστρια της τελευταίας φωτογραφίας με την περιπαθή κοσμετικότητα μάλλον και στη πραγματική της ζωή πρέπει να είναι εικονική αναγνώστρια.
Ελάχιστα δευτερόλεπτα. Όσα μεσολάβησαν από την έξοδο μου από το βαγόνι μέχρι τα λίγα βήματα για να κάνω τη στροφή και να ανέβω τα σκαλιά που θα με οδηγούσαν στην έξοδο απ’το σταθμό. Και την είδα με την απαστράπτουσα ομορφιά της. Μόνη και τόσο λαμπερά ξεχωριστή ανάμεσα στους πολλούς συνωστισμένους. Σήκωσα τη κάμερα. Έδειξε λίγο αμήχανη-όχι πολύ, η ομορφιά ξέρει να αυτοκυριαρχείται όταν τη στοχοποιεί μιά κάμερα αγαπητική. Τρία τέσσερα καρέ και οι πόρτες έκλεισαν μπροστά της με το σθένος και την αποφασιστικότητα της άγνοιας του μηχανοδηγού.
Από σήμερα μια ιστορία τελειώνει: αυτή του φετινού καλοκαιριού. Αρχίζει να τελειώνει για την ακρίβεια γιατί, όσο φοράμε κοντομάνικα, το καλοκαίρι θα είναι εδώ και θα μας επιδαψιλεύει τις εντελώς ιδιαίτερες χαρές του. Πάντως, σιγά-σιγά αρχίζει να διαμορφώνεται μιά διάθεση τέλους εποχής που την υπογραμμίζει και την επιτείνει μάλλον η πραγματικότητα της επιστροφής από το τόπο των διακοπών. Για να έρθουν καινούργια ωραία πρέπει πρώτα να τελειώσουν αυτά που τώρα ζούμε σαν τέτοια. Του χρόνου πάλι παίδες!
camerart 