Της νύστας τα καμώματα

Βασικά νυστάζω. Γύρισα μόλις πριν λίγο στο σπίτι. Και απ’την άλλη δεν ξέρω αν αύριο τα καταφέρω να κάνω ανάρτηση το πρωί-φεύγω πάλι πολλά πρωί. Άρα μάνι-μάνι μια φωτογραφία-χωρίς καν να είμαι σε θέση να διατυπώσω σκεπτικό για την επιλογή της. Για τους περισσότερους φίλους αυτού του μπλογκ μπορεί και νάναι καλύτερα έτσι, έγκωσαν οι άνθρωποι με τη γλωσσοδιάρροια μου. Αλλά αν μπορώ ας κάνω κι αλλιώς, έτσι που κουτουλάω αποκοιμημένος. Για άλλη μια φορά την ηθική υποχρέωση πάντως να κάνω καθημερινή ανάρτηση τη βγάζω και πάλι. Ας ελπίσουμε τα πράγματα να πάνε καλά και να επανέλθω στα μπλογκικά δριμύτερα μου.

Μυστικές αρμονίες

Γιατί αυτός ο τίτλος σήμερα; Γιατί μπορεί όντως οι αρμονίες να μάς περιβάλλουν και κατά μία έννοια ακόμη και να μάς κυβερνούν αλλά δεν είναι πάντα εύκολα εντοπίσιμες και καταγράψιμες παρά μόνο από τη διαίσθησή μας-αρχικά τουλάχιστον. Από κει και πέρα χρειάζεται προσπάθεια συντονισμένη και μεθοδική, με τη συνέργεια βέβαια της διαίσθησης και του συντακτικού μας ενστίκτου.

Η φωτογραφία της σημερινής ανάρτησης εκπέμπει όντως αυτή την αρμονία που-προφανώς!-σαν καταγεγραμμένη δεν είναι μυστική πια. Ήταν όμως μυστική μέχρι να την οδηγήσει στην αποκάλυψή της το μεγάλο αυτό συντακτικό εργαλείο αρμονίας που λέγεται κάμερα και η όποια κινητήρια δύναμη από πίσω της τη καθοδηγεί και τη κατευθύνει.

Απογευματάκι στη φθινοπωρινή Σταδίου. Κόσμος την ανέβαινε και τη κατέβαινε-αρκετός. Αμάξια-πάντα πολλά σ’αυτό δρόμο-την ανέβαιναν. Και στο απέναντι πεζοδρόμιο, μέσα σ’αυτό, το συνήθη γι’αυτό το πολυάσχολο δρόμο, πανικό, κάποιοι πιτσιρικάδες εντόπισαν βάθρο για τις σανίδες τους του σκέιτμπορντ. Ανεξάντλητο θέμα γιατί κάθε φορά ανανεώνεται από τη κάθε φορά καινούργια τοποθεσία. Συνθήκες εξ ορισμού αντίξοες μέχρι απαγορευτικές. Αν έμενα στο απέναντι πεζοδρόμιο το πλάνο παραήταν απρόσφορα και ασύμφορα για την αφήγηση γενικό. Αν περνούσα-πέρασα!-απέναντι δεν με ικανοποιούσε η γωνία λήψης που προέκυπτε αλλά και η έκταση του πλάνου-γινόταν κοντινό με ένα τρόπο που δεν με ικανοποιούσε-τραβάω ΠΑΝΤΑ με νορμάλ φακό. Μόνο στη μέση του οδοστρώματος είχα το πλάνο που με ικανοποιούσε. Βασικά τα προβλήματα τα δημιουργούσε η διαφορετική σε κάθε εναλλακτική περίπτωση προοπτική. Οκ, είμαι από αυτούς που δεν κωλώνουν να σταματήσουν για λίγο τη κυκλοφορία αν βάσιμα πιστεύω ότι θα έχω καλύτερη εκδοχή πλάνου από ένα τέτοιο σημείο που θα τη προκαλέσει-τη διακοπή της κυκλοφορίας. Η υπόθεση πήρε λίγα δευτερόλεπτα μόνο-αδύνατο να τα υπολογίσω, πάντως εκείνη τη στιγμή που τα αυτοκίνητα κορνάριζαν μού φάνηκαν ψιλο-αιώνας! Σ’αυτά τα ελάχιστα δευτερόλεπτα όμως ο γενναιόδωρος Θεός της Φωτογραφίας μού έστειλε από το σουρεαλιστικό πουθενά ένα δικυκλιστή να έρχεται με αντίθετη στο ρεύμα φορά και μάλιστα πάνω στο πεζοδρόμιο και με τη κατεύθυνση του βλέμματος του προς τον ιπτάμενο εκείνη τη στιγμή σκέιτερ να υπογραμμίζει με παραστατικό τρόπο το θέμα μου. Ξαφνικά όλο εκείνο το χάος που ζούσα γύρω μου συντάχθηκε σε τάξη και αρμονία μέσα σε ένα καρέ 24Χ36 χιλιοστών! Σε ένα καρέ μόνο!

Αυτό είναι ακριβώς που μ’αρέσει σε τέτοια δυναμικά θέματα δράσης όπως οι σκέιτερ: δοκιμάζεις το συντακτικό, καταστατικό εαυτό σου και δαμάζεις τα κύματα του γύρω χάους που σε πολιορκεί και περισπά τη συντακτική προσοχή και προσήλωση σου. Οι σκέιτερς είναι ένα πολύ αγαπημένο μου θέμα και έχω μερικές εκατοντάδες φωτογραφίες, αρκετές από τις οποίες είναι δημοσιευμένες και εδώ. Δυστυχώς δεν έχω βάλει ετικέτα-θα το κάνω ευθύς με τη σημερινή ανάρτηση-για να σας παραπέμψω εκεί και να διαπιστώσετε το πόσο κέφι το κάνω και με πόσο μπρίο το διεκπεραιώνω κάθε φορά. Φυσικά είναι στη κρίση των άλλων να διαπιστώσουν αν είμαι και καλός και αποτελεσματικός. Στη διάρκεια όμως της λήψης δίνω ρέστα και περνάω αληθινά-αδρεναλινικά!-καλά.