Ψάχνοντας για φωτογραφία για την επόμενη ανάρτηση, συμπτωματικά έπεσα σ’αυτή τη φωτογραφία από εργασίες συντήρησης στο νεοκλασικό κτήριο του Εθνικού θεάτρου-εσωτερικά παρεμπιπτόντως είναι ανυπόφορο και απελπιστικά επαρχιώτικο για μια πόλη σαν την Αθήνα. Εν πάση περιπτώσει η σκηνογραφική του αξία στα πλαίσια της πόλης δεν είναι αμελητέα και γι’αυτό παρόλο ότι δεν είναι εμπνευσμένο οικοδόμημα το αγαπάμε.
Η λεζάντα αναφέρει σαν φωτογράφο…το National Geographic Ισπανίας!
@ Υπουργείο Πολιτισμού-δυστυχώς καμιά αναφορά στο όνομα του/της φωτογράφου που την τράβηξε
Ο λόγος που αναρτώ αυτή την αδιάφορη κατά τα άλλα φωτογραφία είναι ένας συνειρμός που μού γέννησαν οι νέες φωτογραφίες με τα ευρήματα στην Αμφίπολη. Σκέφτηκα ότι κάπου στο πολύ μακρινό μέλλον, κάπως έτσι θα είναι και οι εικόνες ανασκαφής στο Εθνικό Θέατρο όταν οι αρχαιολόγοι φτάσουν στη πύλη του και προσπαθήσουν κι αυτοί να διερευνήσουν το δικό του μυστήριο. Σκέφτομαι επίσης ότι 2.500 χιλιάδες περίπου χρόνια είναι πολλά για να μοιάζουν τόσο πολύ κάποια πράγματα.
@ Υπουργείο Πολιτισμού, που δεν ξέρει να σέβεται τα πνευματικά δικαιώματα του/της φωτογράφου του. Μόνη της πήγε η κάμερα στον τάφο;
Τελειώνοντας θάθελα να πω ότι στεκόμαστε αλληλέγγυοι στη συγκίνηση του/της φωτογράφου, αν και τον/την ζηλεύουμε για την προνομιακή του/της για την περίπτωση θέση. Θα θέλαμε να έχουμε λίγο μεγαλύτερο και πιο προσωπικό μερίδιο σ’αυτή τη συγκίνηση αλλά είναι προφανές ότι ο τάφος είναι μεν μνημειωδών διαστάσεων αλλά δεν μπορεί να χωρέσει και τη μνημειώδη απληστία για συγκινήσεις των φωτογράφων. Ας τον/την θεωρήσουμε τον/την καλό-ή ανώνυμο-γιατί άραγε ανώνυμος;- συνάδελφο εκπρόσωπο μας και ίσως κάποια στιγμή μας αφηγηθεί και ο ίδιος-α τις προσωπικές συγκινήσεις του/της από ένα τέτοιο συνταρακτικό βίωμα που έχει ήδη συνεπάρει ολόκληρο τον ελληνικό λαό.
camerart 