Παρότι σπούδασα κινηματογράφο και άρα ήρθα σε επαφή με τον κόσμο των ηθοποιών, οφείλω να ομολογήσω ότι για το σινάφι αυτό σε γενικές γραμμές δεν έτρεφα ιδιαίτερη συμπάθεια. Ακριβώς αυτή η έμφυτη σε μένα απαρέσκεια αυτού του λαμπερού και εκτεθειμένου κόσμου-λατρεμένου όμως στη λειτουργία και αγαπημένου την ώρα της δουλειάς του,αυτό δεν το συζητάμε-κατάλαβα ότι θα με εμπόδιζε να μπορέσω να συνεργαστώ μαζί τους, πολύ περισσότερο που σαν χαρακτήρας ήμουν και είμαι λιγάκι αγοραφοβικός, συνεσταλμένος και καθόλου ενθουσιώδης και εκδηλωτικός στις όποιες λίγες δημόσιες εμφανίσεις μου-Μέρος του ταλέντου του να είσαι σκηνοθέτης είναι να κουμαντάρεις ένα σύνολο ανθρώπων με πολύ δύσκολο-πολλές φορές αυτάρεσκο και αλαζονικό- χαρακτήρα. Αυτό το ασύντακτο κατ’αρχήν σύνολο ανθρώπων λέγεται ηθοποιοί.
Έτσι συνειδητά απέφευγα να φωτογραφίζω ηθοποιούς με ανοικονόμητο υπερεγώ, ασίγαστη εγωπάθεια και τρικυμιώδη φιλαρέσκεια και κοκεταρία. Σιχαινόμουν τις ατέλειωτες ώρες του μακιγιάζ, τα πολλά καλλυντικά, τα πλατινέ ή τα πολύ βαμμένα ξανθά ή κορακάτα μαλλιά. Είναι αξιολάτρευτοι αυτοί οι ηθοποιοί, οι απαιτήσεις τους μπορεί και νάναι χρήσιμες και λειτουργικές για τη δύσκολη δουλειά τους αλλά για μένα ήταν αρκετές να με εξαγριώσουν. Ευτυχώς όμως δεν είναι έτσι όλοι οι ηθοποιοί. Υπάρχουν και τέτοιοι που να αδιαφορούν για την εκζήτηση της εμφάνισης τους, ακόμη και αν είναι να φωτογραφηθούν για ευρείας κυκλοφορίας περιοδικό και δεν τρέχουν στο καθρέπτη τους, θαμπώνοντας τον με την αγωνιώδη, αγχωμένη τους ανάσα. Τέτοια περίπτωση ήταν ο Λευτέρης Βογιατζής, που μόλις χτες χάσαμε.
Η φωτογράφιση έγινε υπό τις πιο αντίξοες συνθήκες στο υπέροχα απλό σπίτι του, όπου τίποτε το επιδεικτικό δεν δεχόταν ματαιόδοξες και ρηχές ψυχές. Μόνο ατέλειωτοι τοίχοι-θα μπορούσε νάναι και η ταπετσαρία του ζεστού αυτού σπιτιού-αναγνωστηρίου-με μερικές χιλιάδες βιβλία ακόμη και σε κάθε πιθανή και απίθανη γωνιά. Το συνεργείο περιελάμβανε έναν δημοσιογράφο, που θα έπαιρνε τη συνέντευξη, έναν σκιτσογράφο που-αστεία ιδέα του περιοδικού-θα έφτιαχνε σκίτσα που θα συνόδευαν μαζί με τις φωτογραφίες που θα ήταν η αντίστοιχη δική μου υποχρέωση το κείμενο της συνέντευξης. Πιο αλλοπρόσαλλη ομάδα δεν θα μπορούσε να έχει υπάρξει και πέρα από το ότι δεν ταιριάζαν τα χνώτα μας, ήταν αδύνατο να συντονιστούμε-με ποιες προϋποθέσεις άλλωστε, αφού τους ενός το έργο, παρεμπόδιζε τη δουλειά του άλλου και εγώ από, την πλευρά μου, ήμουν φωτογραφος πορτραίτου και όχι μηχανικός λήπτης στιγμιότυπων. Το πρόσωπο που επρόκειτο να φωτογραφίσω ήθελα να το στήσω, να τού δώσω ένα κάποιο ρόλο και θάθελα το βλέμμα του να έχει μια ορισμένη προσήλωση: αυτήν που η συγκυρία, το φως, η διάθεση και ίσως το υποτυπώδες σενάριο που είχα σκεφτεί να έχει.
Δυστυχώς τέτοιοι άνθρωποι, πολυάσχολοι όντας, δεν μπορούν να σού διαθέσουν πολύ χρόνο, πολύ περισσότερο αν συνέβαινε όπως στη περίπτωση μας να πολιορκείται και από άλλους την ίδια στιγμή. Είμαι γενικά ήρεμος άνθρωπος, υπομονετικός αλλά αν έχω άποψη για το πώς θα κάνω τη δουλειά μου και αυτή την άποψη την πιστεύω και την έχω θεμελιώσει και στο μυαλό μου λογικά και στο θυμικό μου, τότε είμαι ανυποχώρητος. Έτσι,προτίμησα σε όλη τη διάρκεια της συνέντευξης που, είναι σίγουρο ότι ο Βογιατζής αντικειμενικά δεν μπορούσε να δεχτεί φωτογραφικές εντολές και να τις διεκπεραιώσει πειστικά και αποτελεσματικά,να χαζεύω τη σπουδαία αληθινά βιβλιοθήκη του ηθοποιού-σκηνοθέτη. Βιβλιοθήκη από ΔΙΑΒΑΣΜΕΝΑ,ταλαιπωρημένα βιβλία-ξέρετε όχι από εκείνα με τις ακριβές δερματόδετες επενδυσεις και τα χρυσά γράμματα. όλα αυτά σε ομοιόμορφα σχέδια , πάχη και υψη, που τόσο λουσάτα τα κάνουν να τα ταιριάζουν με τα με ακριβό ξύλο επενδεδυμένα γραφεία.
Όταν πια τέλειωσε η συνέντευξη και η διαδικασία σχεδίασης από τον σκιτσογράφο-τρέχαν παράλληλα αυτά τα δύο-τότε μού είπε με ύφος απολογητικό: σας αδίκησα ε; Δυστυχώς δεν έχω πολύ χρόνο αλλά στα πέντε δέκα λεφτά που μπορώ να σας διαθέσω, θα κάνω ό,τι μού ζητήσετε. Δεν είχα το περιθώριο να του ζητήσω πολλά. Του ζήτησα νάναι μόνο χαλαρός και να προσπαθήσει με μια σκέψη του και ένα βλέμμα που θα τού το κατεύθυνα προς μια πλευρά, να μού δώσει την ευγένεια που όσοι τον ήξεραν αποκόμιζαν από αυτόν, ακόμη και αν ήταν κουρασμένος, ή εξαντλημένος όπως τού είχε συμβεί με την προηγηθείσα συνέντευξη. Αυτή η ευγένεια ενός σίγουρου, χαμηλόφωνου διανοούμενου, νομίζω ότι βγήκε σ’αυτή τη φωτογράφιση.
camerart 