Φωτογραφικά, η προεκλογική περίοδος δεν μ’αρέσει. Δεν μού λέει απολύτως τίποτα. Αλλά και πολιτικά, ίσως επειδή πρόλαβα σαν έφηβος,αρκετά πολιτικοποιημένος μάλιστα, τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια, η σύγκριση με τους τωρινούς καιρούς, με αποκαρδιώνει. Δεν το γράφω σαν παλιός-υπάρχει εξήγηση και είναι τόσο αυτονόητη, ώστε δεν αξίζει καν να αναφερθεί.
Η πολιτική στη προεκλογική περίοδο πάντα δεινοπαθούσε αλλά τώρα η κατάσταση έχει πια ξεφύγει εντελώς. ‘Εχει πέσει στα αλαζονικά και ματαιόδοξα χέρια της Επικοινωνίας και έχει μετατραπεί σε καθαρά αγοραίο, διαφημιστικό προϊόν. Ο λόγος την προεκλογική περίοδο έχει ελάχιστη αξία-αυτό πάντα έτσι ήταν, το πιστοποιούν με τον αυθεντικότερο τρόπο οι ηθογραφίες του παλιού ελληνικού σινεμά-και η εικόνα έχει πια καταντήσει το σύνθημα αλλά στην ακόμη πιο παροξυσμική εκδοχή του. Δεν υπάρχει νηφαλιότητα και πολιτικό σκεπτικό αλλά όροι καθαρόαιμης σκηνοθεσίας θεάματος. Ανόητη, γλυκερή κουτοπόνηρη και φριχτά κακοσκηνοθετημένη αισθηματολογία στα διαφημιστικά του Σαμαρά, στυλιστικές και οπερατικές εξτραβαγκάνζτες στα διαφημιστικά του ΣΥΡΙΖΑ(ο λαρυγγισμός σαν κορύφωση του συνθήματος-καθαρή, σκέτη ακαδημαΐλα!η μούχλα απ’τα σεντούκια του πασοκικού μεταμοντερνισμού: τα Carmina Burana στη Σκάλα του Μιλάνου και ο Μπακαλάκος φορώντας τη ρεπούμπλικα του Πουτσίνι). Στο απολίτικο κοινό της εποχής μας αυτό μετράει όμως. Η εποχή μας, που ψηφίζει Ψινάκη, απτυχίωτο Σταύρο Θεοδωράκη!-θυμάμαι ότι κάποτε ήταν ζητούμενο ο συγκροτημένος πολιτικός, σήμερα οι Ψιψινάκηδες, Θεοδωράκηδες, Γκλέτσοι, Γιωργάκηδες(δεν πιστεύω να μού τον περνάτε για μορφωμένο επειδή πουλάει μούσια για πτυχία και επειδή τα αμερικανά τον έβγαλαν Global Thinker; στη δεύτερη θητεία του ο Ρήγκαν είχε ήδη αρχόμενο αλτσχάιμερ! αμερικανά το ψήφισαν το χούφταλο!) οι αστοιχείωτες λοιπόν ημιμαθείς μετριότητες, σαρώνουν στην αρένα της Πολιτικής. Και όλοι αυτοί είναι όχι μόνο πλάσματα της εικόνας αλλά και εξαρτημένοι από αυτήν σε βαθμό και όχι μικρότερο από το ίδιο το κοινό τους.
Αν η δουλειά σου είναι το κάστινγκ,πέρνα απ΄τη Βουλή πρώτα. Τα σήριαλ είναι ήδη μίνι κοινοβούλια και αν ενδιαφέρεσαι για σοβαρή πολιτική καριέρα, κάνε πρώτα κάποιο σήριαλ-με λίγη αβαρία στο κασέ σου αυξάνεις και τις πιθανότητες σου να πάρεις τη δουλειά. Είμαι σίγουρος ότι το τραυματικό βίωμα Χαϊκάλη-ο Τσίπρας τον επαίνεσε ότι έκανε το καθήκον του!-όχι να συνετίσει δεν πρόκειται το εκλογοτηλεοπτικό κοινό αλλά αντίθετα θα δώσει πόντους στο θλιβερό -και κατά τη θεμελιωμένη μου άποψη αχρείο- πρωταγωνιστή: οι ψηφοφόροι θα αντιληφθούν τη γελοία παράσταση του προηγούμενου μήνα σαν το ρόλο της ζωής του και θα τον ανταμείψουν γενναιόδωρα. Αν δεν το κάνουν δεν θα είναι αντάξιοι της επιλογής που έκαναν πριν δυόμισυ χρόνια. Με τέτοια κριτήρια ο Κασιδιάρης δεν ανέβηκε στον Όλυμπο της πολιτικής δόξας; την ασυναγώνιστη αχρειότητα του. Αυτήν επιβράβευσαν οι μισογύνιδες, σκατόψυχοι, μικρονοϊκοί ψηφοφόροι του.
Υ.Γ. Η πρώτη φωτογραφία είναι από έγχρωμο θετικό φιλμ-slides ας πούμε-και αν μπορώ να θυμηθώ καλά είναι από τη προεκλογική περίοδο του 1993! Αν δεν κάνω λάθος-ειλικρινά δεν νιώθω καθόλου σίγουρος γι’αυτό- η αφίσα ήταν του τότε κόμματος του Σαμαρά, της Πολιτικής Άνοιξης. Από άποψη απόφευγα, όσο αυτό μού ήταν δυνατό, να βάζω στην εικόνα μου το λογότυπο του κόμματος-(ίσως με την εξαίρεση του ΚΚΕ,γιατί έχει κάτι το διαχρονικότερο, που ξεπερνά το εφήμερο και γι’αυτό έκανα άλλους είδους παιχνίδι με τα αρχικά αυτού του ιστορικού κόμματος). Δεν θυμάμαι πώς ήταν ολόκληρη η αφίσα της Πολιτικής Άνοιξης αλλά θυμάμαι πολύ καλά ότι τη θεώρησα πολύ φωτογραφική και εκμεταλλεύτηκα το σύνθημα σε αρκετές περιπτώσεις. Αναρτώ και μια ασπρόμαυρη που πολύ την αγαπώ, φωτογραφία από το θέμα “Ύπνος”, για να έχετε καλύτερη εικόνα του πώς ,ένα αντιφωτογραφικό στοιχείο όπως είναι ο γραπτός λόγος, μπορεί να ενεργοποιήσει με ένα ωραίο τρόπο την εικόνα προς κατευθύνσεις πιο φευγάτες.
Υ.Γ. 2 Συνειδητοποιώ τώρα που τις βλέπω για πρώτη φορά μαζί αυτές τις δυό φωτογραφίες, ότι με αφορμή ακριβώς το ίδιο κείμενο εικονογραφούνται δύο εντελώς αντίθετες συμπεριφορές. Στην έγχρωμη, ο πράσινος ανθρωπάκος του φαναριού, έχοντας προφανώς αποφασίσει, σπεύδει, ενώ στην ασπρόμαυρη, μάλλον μακριά από κάθε στοχασμό ή περίσκεψη-απογοήτευση;-ο αποκαμωμένος άνθρωπος μας καθεύδει. Κρίμα που δεν μπορούν να ταιριάξουν και μορφικά, σαν δίπτυχο ας πούμε.
camerart 