Κάθε ένας που αποφασίζει να κάνει μια σοβαρή επένδυση σε ακριβό φωτογραφικό εξοπλισμό μάλλον ξέρει το λόγο που την κάνει. Τα λεφτά εδώ δεν είναι στραγάλια. Από κάποια στιγμή κι εγώ μπήκα σ’αυτό το επικίνδυνο τριπάκι-επικίνδυνο γιατί ποτέ δεν ήμουν ένας εμπορικός φωτογράφος που εξάπαντος θα κυνηγούσα το σουξέ εκείνο που μόνο οι πολύ εμπορικές εικόνες στο φέρνουν και που φυσικά έχει απτό οικονομικό αντίκρυσμα. Όμως κομψά και διακριτικά μού υποδείχθηκε από τον αλησμόνητο Goro Kuramochi, που είχε ενδιαφερθεί σοβαρά για τη δουλειά μου, να επιλέξω καλύτερο εξοπλισμό κι έτσι, έχοντας πάρει το μήνυμα ανταποκρίθηκα, αγοράζοντας τελικά κάμερες και φακούς της Leica. Ήταν πολύ εύκολα, με τη σύγκριση μόνο, να δω την εξόφθαλμη ποιοτική διαφορά των νέων εικόνων με αυτές των προηγούμενων φακών και μηχανών. Η μέρα με τη νύχτα.Δεν χρειάζεται περισσότερη ανάλυση-άλλωστε το κυνικό και ωμό ” ό,τι πληρώνεις παίρνεις” στη περίπτωση της Leica ισχύει-ΠΑΝΤΑ!- και μάλιστα στην απόλυτη ακεραιότητα του.
Δεν διάλεξα το σύστημα Μ, γιατί ήθελα την ευελιξία των φακών που έχει μια ριφλέξ μηχανή και προπάντων τη δυνατότητα χρήσης τηλεφακών, που εκείνη την εποχή χρησιμοποιούσα συστηματικά. Έτσι αρχικά αγόρασα δυό Leica R6 και κάποια χρόνια μετά-παράλληλα με αυτές που λειτουργούσαν κανονικά-και δυό R9-με την προοπτική της ψηφιακής πλάτης που τότε είχε προγραμματίσει η εταιρεία αλλά που ούτε πια τα οικονομικά μου το επέτρεπαν να την αγοράσω-(είχα ήδη σακατευτεί οικονομικά το 2004)-αλλά όπως αποδείχτηκε δεν ήταν και ιδιαίτερα λειτουργική και αν θυμάμαι καλά τελικά η εταιρεία την απέσυρε.
Πολλά μπορούσες να εκτιμήσεις σε ένα τέτοιο σπουδαίο εργαλείο. Εγώ ξεχωρίζω ένα που είναι απολύτως συμβατό με την αντίληψη μου για την εικόνα σαν πρωταρχικά και κύρια μορφής, σαν φόρμας. Όσοι παρακολουθείτε τακτικά το μπλογκ έχετε με πολλές αφορμές διαπιστώσει-και με τις φωτογραφίες καθεαυτές και με τα κατά καιρούς κείμενα που τις συνοδεύουν-την αγάπη μου για την επιμέλεια της φόρμας, κυρίως στο επίπεδο της σύνθεσης σαν αρμονικής κατανομής των επιμέρους στοιχείων σε ένα προσεγμένο, με την γεωμετρική του αντίληψη πια, ευσύνοπτο σύνολο. Σεβασμός στους άξονες και στα διάφορα γραμμικά στοιχεία της εικόνας, που μάλιστα την περίοδο της αναλογικής φωτογραφίας, συμπεριελάμβαναν σ’αυτή και το αυτόματα εντασσόμενο μαύρο-άσπρο, διαφανές στο αρνητικό-περιθώριο από την περφορασιόν του φιλμ.
Η φωτογραφία της σημερινής ανάρτησης είναι ένα τρανό δείγμα της ασύγκριτης ποιότητας αυτών των φακών-στη προκειμένη περίπτωση νομίζω ότι είναι ο 80άρης Leitz f 1,4. Προσέξτε τη γραμμή της ορθομαρμάρωσης στη βάση της φωτογραφίας. Σε όλο της το μήκος είναι απολύτως παράλληλη-έτσι τόθελα-με το όριο της φωτογραφίας που στη προκειμένη περίπτωση ορίζεται από το μαύρο περιθώριο. Μοιάζει λογικό, μοιάζει αναμενόμενο, μοιάζει φυσικό αλλά δεν είναι! Μόνο αν το συγκρίνει κανείς με άλλους φακούς θα καταλάβει πόσο αυτό που το θεωρεί τόσο λογικό είναι-αλίμονο! και τόσο σπάνιο, παρεκτός κι αν το τραβάς με Leica.
Αυτή τη στιγμή δεν έχω πια εξοπλισμό Leica-ψηφιακό-αλλά άλλον άλλης εταιρείας-θεωρούμενης πολύ καλής-(νάναι καλά αυτός που με βοήθησε, τού είμαι αιωνίως ευγνώμων!). Με το φακό αυτής της εταιρείας-τον καλύτερο στο είδος του αυτής της εταιρείας-έχω συνεχώς και αδιαλείπτως πρόβλημα παραμόρφωσης! Ακόμη και στα κλειστά διαφράγματα! Όσο τραβούσα με Leica, από ιδιοσυγκρασία κιόλας, ποτέ δεν ήμουν εκδηλωτικός και ενθουσιώδης για τις επιδόσεις των μηχανών μου. Εξάλλου έχοντας τες ακριβοπληρώσει θεωρούσα ότι αποδίδουν το αυτονόητα αναμενόμενο. Τώρα που δεν την έχω πια και τραβάω με την άλλη, την πιο διάσημη αλλά-αλίμονο!-πιο τυποποιημένη μηχανή, όχι μόνο αναπολώ το θρύλο που έχασα απ’τα χέρια μου αλλά εκτιμώ στην πλήρη της έκταση την αληθινή αξία ενός τόσο ακριβού-μονάκριβου, μ’αυτήν την έννοια ακριβού-εργαλείου. Κοιτάξτε την εικόνα και πάλι. Σε ολόκληρη την επιφάνεια της δεν υπάρχει ούτε η ελάχιστη παραμόρφωση στις γραμμές και στους όγκους, παρόλο ότι είναι μια λήψη-στο χέρι παρακαλώ!-ριψοκίνδυνη στη προοπτική της οργάνωση και επιρρεπή, λόγω γωνίας λήψης, στη παραμόρφωση. Ακόμη και τώρα που κάνω αναρτήσεις τέτοιων φωτογραφιών, με το τολμηρό μαύρο περιθώριο τους, δεν χρειάζεται να κάνω ούτε την ελάχιστη παρέμβαση στο φωτοσόπ, με την εξαίρεση των αυτονόητων διορθώσεων στο κοντράστ και την έκθεση,κάτι που έχει να κάνει με τη μεταγραφή της σκαναρισμένης τυπωμένης φωτογραφίας σε ψηφιακή μορφή πια. Αντίθετα με τις ψηφιακές λήψεις, με τη νέα μου μηχανή, που-αλίμονο!-δεν είναι πια Leica, η διόρθωση των γραμμών και της προοπτικής-εκεί όπου αυτή πρωταγωνιστεί τουλάχιστον, όπως σε αρχιτεκτονικά θέμα-είναι πια σχεδόν ο κανόνας. Όσο και να προσέξω κατά τη λήψη-και σας διαβεβαιώ ΠΑΝΤΑ προσέχω!-πάντα ενός κάποιου βαθμού παραμόρφωση θα υπάρχει. Εξοργιστικό!
camerart 