Henry Fonda-Vera Miles: The wrong Man
Τα ερωτικά κοντινά του Χίτσκοκ είναι δικαίως διάσημα. Είναι φορτωμένα με αισθησιασμό, με εκρηκτικό και ηφαιστειώδη ερωτισμό ακριβέστερα-παρόλο ότι δεν είναι ποτέ “ακατάλληλα”- με πάθος αλλά και όχι λίγες φορές με δράμα και, καμιά φορά, ακόμη και με χιούμορ! Το παράξενο είναι ότι ενώ δεν υπάρχει ταινία στην οποία ένα τέτοιο κοντινό να μην κλέβει τις εντυπώσεις, καθηλώνοντας τους μαγεμένους θεατές, παρόλα αυτά η συνεχής προσφυγή σ’αυτό δεν γίνεται μανιέρα-μην ξεχνάμε ποτέ αυτό: ότι σχεδόν ΟΛΕΣ οι ταινίες του Χίτσκοκ είναι ερωτικές ταινίες και επικεντρώνονται σε ένα βασικό ζευγάρι πρωταγωνιστών.
James Stewart-Kim Novak: Vertigo
Μέσα όμως από τη συνεχή αυτή χρήση του κοντινού ο Χίτσκοκ στυλιζάρει. Αυτό δεν είναι σε καμιά περίπτωση μανιέρα φυσικά, όσο αντίθετα η συνειδητή του προσπάθεια, ένα μοτίβο να το βάζει σε μια εκφραστική φόρμα εκτάκτως και μέχρι συμπαγούς πυκνότητας εμβληματική: αυτό ακριβώς συμβαίνει με το συχνά επανακάμπτον σε πολλές ταινίες του αποσπασμένο βλέμμα.
Farley Granger-Ruth Roman: Strangers on a train
Εκεί δηλαδή που το σώμα προσκολλάται όλο περιπάθεια στο σώμα του συντρόφου, μέσα απ΄το ερωτικό φιλί, αντίθετα, τα μάτια, το βλέμμα, δηλαδή η ίδια η ψυχή, περισπάται και κατευθύνεται όλο αγωνία και έγνοια αλλού. Ο τρόπος που το χειρίζεται ο Χίτσκοκ δείχνει μεγάλη διαίσθηση αφενός αλλά και δυνατότητα να αναπαριστά τον ταραγμένο ψυχισμό των πρωταγωνιστών του σε απίστευτης έντασης και πυκνότητας εικόνες, καθαρά εμβληματικού χαρακτήρα πια, ακριβώς χάρη σ’αυτό το στυλιζάρισμα. Στυλιζάρισμα που στο σκληρό του πυρήνα μοιάζει να είναι λεπτομέρεια και κοντινό από χορογραφία.
Cary Grant-Grace Kelly: To catch a thief
Αλλά όπως είπαμε, αυτό το στυλιζάρισμα δεν είναι μανιέρα, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι ο δημιουργός του είναι αρκετά ευέλικτος και προσαρμόζει παραλλάσσοντας το μοτίβο του όχι μόνο στα ίδια τα σεναριακά δεδομένα της κάθε ταινίας αλλά και στα ιδιαίτερα της κάθε σκηνής, που αντί του συνήθους δραματικού, μπορεί άνετα-η μεγάλη και ασύγκριτη αρετή του Χίτσκοκ-να έχει και ιλαρό περιεχόμενο, όπως η τελευταία σκηνή όταν ο Κάρυ Γκραντ συνειδητοποιεί τι μπορεί να σημαίνουν τα λόγια της Γκρέις Κέλλυ ότι το σπίτι του θα αρέσει πολύ στη μάνα της και μέλλουσα πεθερά του!
