Υποκλοπή

Σού φαίνεται ότι κάποιες εικαστικές εγκαταστάσεις υπάρχουν μόνο και μόνο για να έρχονται μετά οι φωτογράφοι και να τραβάνε κάποιες εντυπωσιακά γραφίστικες εικόνες που μάλιστα θέλουν να τις παρουσιάζουν σαν δικές τους ενώ στη πραγματικότητα τέτοιες φωτογραφίες δημιουργούνται υπό το κράτος μιας τέτοιας καταλυτικής εντύπωσης ώστε να μην είναι παρά η συνέχεια και το παρεπόμενο του ίδιου του εικαστικού έργου. Αυτό είναι άδικο για τον καλλιτέχνη-δημιουργό της εγκατάστασης. Αδικία μάλιστα που επιτείνεται από το γεγονός ότι δεν θυμάμαι αλλά ούτε φρόντισα να μάθω και να καταγράψω το όνομα του δημιουργού του πρόσχαρου εμβληματικού αυτού έργου.

Προαιώνια Μοντέρνα Τέχνη

Ότι έπρεπε να’ ρθεί  η μοντέρνα τέχνη για να εκτιμηθεί η ομορφιά της δικιάς μας πρωτόγονης κυκλαδικής τέχνης είναι ένα από τα ευτυχή παράδοξα της ιστορίας. Το άλλο είναι ότι με αυτό τον τρόπο και η ελληνική τέχνη συνέβαλε με το δικό της τρόπο στην ανάπτυξη της μοντέρνας τέχνης, αφού προηγουμένως όμως η λατρεία της κλασσικής αρχαιότητας είχε συμβάλει και στην ανάπτυξη της μεγάλης ευρωπαϊκής τέχνης αλλά και στην συμφόρηση της με τον από κάποια στιγμή και πέρα στείρο ακαδημαϊσμό, ειδικά του νεοκλασικισμού.  Όπως και σε τόσα άλλα, κύκλους κάνει η Ιστορία.

Το Έβερεστ του καλοκαιριού

Το Έβερεστ του καλοκαιριού είναι η ντουζιέρα, γιατί όταν φτάσεις το καταιωνιστικό ύψος της έχεις πια εξασφαλίσει την παραδείσια εκείνη δροσιά που μετατρέπει το καλοκαίρι σε κατάκτηση ύψους. Δύσκολη νύχτα για το φωτογράφο απόψε που χρειάστηκε να κάνει τρία κρύα ντους για να εξασφαλίσει με το ζόρι τέσσερις ώρες διακεκομμένου ύπνου. Ας είναι καλά το μεγάλο τοτέμ λοιπόν που λέγεται ντουζιέρα.

Ζέστη! Του χειμώνα…

Έχοντας ζαβλακωθεί από τις πρώτες αληθινά μεγάλες ζέστες-δεν έχω αιρ κοντίσιον-πεθύμησα λιγάκι τις άλλες ζέστες, τις χουχουλιαστές του χειμώνα.

Βαριά λόγια

 

Ο καυγάς ανάμεσα σε ένα ζευγάρι είναι τόσο αρχετυπική συμπεριφορά όσο και το ίδιο το σεξ. Στη πραγματικότητα είναι η συνέχιση του σεξ με άλλο τρόπο-φαινομενικά λιγότερο ειρηνικό.

Υ.Γ. Εν τω μεταξύ η μαντάμ-που είχε πάει “να μαζέψει χόρτα”-τα βλέπετε σαν τεκμήρια στο πρώτο πλάνο 😉 -βράαααχος αναισθησίας! Δεν καταλάβαινε Χριστό! Πολύ τη γούσταρα εκείνη τη φάση που τη βίωνα, δηλαδή την απολάμβανα,  διπλά, σαν άνθρωπος αλλά και σαν φωτογράφος που καταγράφει σπουδαίες ανθρώπινες σχέσεις. Θα μπορούσα να γυρίσω ολόκληρη ταινία με αυτό τον επεισοδιακό καυγά! Στη πραγματικότητα κι επειδή οι πρωταγωνιστές μου δεν μού έδιναν καμιά απολύτως σημασία, είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις που είχα όλο το καιρό να έχω αυτό που πραγματικά ήθελα να πετύχω στην εικόνα: τον προτεταμένο επιτιμητικό δείκτη του άνδρα απειλητικό μπρος στο αδιάφορο και τελικά ψυχικά αμέτοχο πρόσωπο της συντρόφου του. Μοιάζει εύκολο να το πετύχεις αλλά η πραγματικότητα αποδείχτηκε πολύ διαφορετική. Μπρος από μένα αλλά κυρίως πίσω απ’το ζευγάρι περνούσε αρκετός κόσμος και αυτόματα αδυνάτιζε την προσήλωση στο θέμα καθότι αποσπούσε τη προσοχή μέσα στα πλαίσια της τελικής εικόνας. Ήμουν της άποψης-με έπαιρνε τη συγκεκριμένη φορά-ότι ούτε πουλί πετάμενο δεν πρέπει να υπάρχει στο πλάνο, προκειμένου να έχουμε ένα πειστικό αποτέλεσμα στη συγκεκριμένη εικόνα με το διακριτικό γενικό πλάνο της-δεν λέει να χωθείς ανάμεσα τους και να τους φωτογραφίζεις την ώρα που καυγαδίζουν. Έδωσε ο Θεός της φωτογραφίας, για άλλη μια φορά και όλα πήγαν πρίμα.

Άι σιχτίρ!

Άι σιχτίρ πια με τα ασπρόμαυρα αναλογικά! Τα σιχάθηκε η ψυχή μου! Βάλε εκεί μια ψηφιακή έγχρωμη καλοκαιριάτικη να χαρεί ο κόσμος, να αναπαυθεί κι εσένα λίγο το βασανισμένο σου κορμί που όλη τη βδομάδα “ξεσκόνιζε” στο φωτοσόπ  ασπρόμαυρες ρημαδοφωτογραφίες. Σιχτίρ πια! Μια σμίκρυνση μόνο και καθάρισες. Και μαζεύονται τσούρμο οι περίεργοι να τη δουν την έγχρωμη. Τις ασπρόμαυρες; Ούτε να τις χέσουν! Πέντε όλοι κι όλοι τις βλέπουν!

Το σώμα του πατέρα

 

Ήταν κι ο δικός μου πατέρας έτσι χοντρός. Έτσι αδύνατος καθώς ήμουν εγώ-στέκα μπιλιάρδου με αποκαλούσε ο ίδιος-μού φάνταζε παράδοξο ότι ήμουν γιός του. Με ξένιζε το σχήμα του σώματος του-ήταν και κοντός κοντά στ’ άλλα! Όταν μεγάλωσα κάπως, έγινα επιθετικά κριτικός πάνω σ’αυτό το στοιχείο της προσωπικότητας του. Τον πείραζα-νόμιζα πως θα τον πονέσω κι έτσι θα τον συνετίσω για να μην τρώει πολύ. Δεν καταλάβαινε Χριστό! Ήταν εντελώς αδύνατο να μπορέσεις να τον προσβάλλεις απλά επικαλούμενος επιχειρήματα για το βάρος του.Η απάντηση του: αυτός είναι ο τύπος ομορφιάς που έχω και προβάλλω και υπάρχουν γυναίκες στις οποίες αρέσω-αλήθεια ήταν αυτό, γιατί ήταν πολύ μουρντάρης. Θυμάμαι ότι ανάλογη απάντηση άκουσα κι απ’το Βενιζέλο και άρχισα να τον βλέπω με άλλο μάτι. Το χιούμορ είναι ασυναγώνιστη ποιότητα για όποιον την έχει και ο αυτοσαρκασμός είναι πολύ ραφινάτη εκδοχή χιούμορ.

Η ουσία είναι ότι μέσω του πατέρα μου και της υποτιθέμενης σωματικής του ατέλειας, έμαθα όχι μόνο να εξοικειώνομαι με το σκαρί των ανθρώπων-έτσι είναι οι περισσότεροι άνθρωποι: ατελείς!-αλλά και να καταλαβαίνω ότι οι άνθρωποι μόνο μια εντέλεια κουβαλάνε σ’αυτή τη ζωή και μόνο αυτήν μπορούν να την υπερασπιστούν με τον σθεναρότερο και πειστικότερο τρόπο: την αγάπη τους προς τα παιδιά τους. Δεν έχει καμιά σημασία το δέμας. Η μορφή του, οι αναλογίες του. Σημασία έχει η εκφορά της αγάπης που αυτό το σώμα εκπέμπει και ακτινοβολεί. Δέστε το εύθραυστο κορίτσι της φωτογραφίας πόση ασφαλή γλύκα έχει ο ύπνος της κάτω από το επιβλέπον βλέμμα του επιμελούς ως προς την έγνοια του για το παιδί του αλλά και μελετηρού ταυτόχρονα πατέρα της!

Υ.Γ. Έφτυσα αίμα για να επεξεργαστώ αυτή τη φωτογραφία. Μία βδομάδα τη…ξεσκόνιζα! Το photoshop έχει πρόγραμμα για τη σκόνη αλλά από ότι έχω καταλάβει-είμαι αυτοδίδακτος- έχει επίπτωση στην οξύτητα της εικόνας. Η ειρωνεία εδώ βέβαια είναι ότι η εικόνα αυτή δεν διακρίνεται για το οξύ της νετ λόγω των ειδικών φωτιστικών συνθηκών.  Εν πάση περιπτώσει το ζήτημα είναι ότι το μεγαλύτερο μέρος του αρχείου των αναλογικών φωτογραφιών-που είναι σκαναρίσματα από φωτογραφίες και όχι από φιλμ-έχει ένα τέτοιο πρόβλημα και όσο νάναι κάνει την κάθε ανάρτηση μια δοκιμασία σε χρόνο και υπομονή, που δυστυχώς μ’αυτή τη ζέστη εξαντλείται πολύ γρήγορα. Γι’αυτό υπάρχουν σοβαρές πιθανότητες να αναρτώ κάποιες φωτογραφίες πλημμελώς επεξεργασμένες και ζητώ προκαταβολικά τη συγγνώμη σας.

Ρυθμολογία

Αν και μ’αρέσει ο γραφισμός στη φωτογραφία-συνειδητοποιώ ότι κάποια δυσκοίλια αντίληψη σοβαροφάνειας εκ μέρους μου με έχει οδηγήσει στο να αποκλείω συνήθως τέτοιες αναρτήσεις-αυτή τη φωτογραφία τη θεωρώ κάτι διαφορετικό από απλό γραφισμό. Ασπαίρει από ρυθμό σε κάθε της χιλιοστό σχεδόν. Οι κύκλοι-με τις ωοειδείς παραλλαγές τους μέσα. Τα τετράγωνα-με τις τραπεζόμορφες ή τις ρομβοειδείς δικές τους παραλλαγές. Τα γραμμικά στοιχεία. Το γκρι και το κόκκινο σε διάφορους τόνους διάσπαρτα εδώ κι εκεί. Και το μεταλλικό κι αυτό σε ποικίλες εκδοχές. Δε γεμίζει το μάτι αλλά είναι μια αρκετά εγκεφαλική φωτογραφία. Τόβλεπα από τη στιγμή της λήψης, ότι κάτι αλήθεια συμβαίνει εδώ, που δεν ήταν απλά γραφικό.

Η γλυκιά ώρα της σκηνοθεσίας

Πήγα να κάνω ένα παιχνίδι αντιδιαστολών αλλά δεν ήταν εύκολος ο συγκερασμός των δύο ομάδων-τρεις είναι στη πραγματικότητα, για να μην πω τέσσερις και θεωρηθώ υπερβολικός. Της έγχρωμης και πραγματικής(πραγματικής στα συμφραζόμενα της φωτογραφίας μου) και της ασπρόμαυρης και εικονικής. Την αναρτώ την αποτυχημένη αυτή φωτογραφία γιατί είναι όμορφη η ιδέα.

Το κακό με τη φωτογραφία δρόμου είναι ότι δεν μπορείς να σκηνοθετήσεις ακόμη κι αν το θέλεις, το λαχταράς πολύ και νιώθεις με ασφάλεια και σιγουριά ότι μια τέτοια αυτοσχέδια σκηνοθεσία θα δώσει μια σπουδαία εικόνα. Άντε να εξηγήσεις, άντε να πείσεις, άντε να σκηνοθετήσεις-οι άνθρωποι ζουν μέσα στη ροή της καθημερινότητας τους, στο πολύτιμο λίγο χρόνο που τον μοιράζονται με τους φίλους τους, μπες εσύ με τη τρέλα σου και άλλαξε τους τη ρότα της μέρας. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Και αν ποτέ γίνουν θάναι η εξαίρεση και φυσικά ποτέ, μα ποτέ ο κανόνας.

Ικέτης

Όποιος νομίζει ότι μπορεί να λύσει το μυστήριο στις σχέσεις των εξαρτημένων ζωών από τους δυνάστες τους με απλά, αφοριστικά λόγια, είναι μακριά νυχτωμένος. Είναι πολύ πιο περίπλοκα τα πράγματα και στο παιχνίδι της σκλαβιάς μπαίνει καμιά φορά και ο ίδιος ο δυνάστης σαν εκδοχή σκλάβου. Οι ζωές δεν είναι άψυχες πέτρες ούτε μπιμπελό για να μην αντανακλούν την αύρα της επιρροής τους ακόμη και πάνω σε πιο κυρίαρχες ζωές. Πολλές φορές οι ψυχές που καταδυναστεύουν άλλες ψυχές είναι τόσο εξαρτημένες από το παιχνίδι αυτό της κυριαρχίας ώστε τελικά καταντούν υπόδουλοι του και βιώνουν την οδύνη ενός άλλου, πιο βαθιού, δηλαδή πιο αδιέξοδου, πόνου.