Η Ελλάδα του Τσίπρα

Βασικά τα τσογλάνια-βαθιά κωλοπετσωμένες αμοράλ προσωπικότητες-δεν έχουν χαμένο χρόνο και αν τον έχουν δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι αντικείμενο κανενός είδους ενδοσκοπικού στοχασμού τους-αν τον έχουν κι αυτόν, που βάσιμα, πολύ αμφιβάλλουμε. Για τα τσογλάνια του είδους που υπαινισσόμαστε μετράει μόνο ο κερδισμένος χρόνος σαν απολαβή υλική και σαν απολαβή ανόητης και ανιστόρητης ματαιοδοξίας με όλα τα συμφραζόμενα μιας τέτοιας κατάστασης και τα συμπαραδηλούμενα απτά υλικά κέρδη της-η δικαίωση του πουκαμίσου Burberry ας πούμε 😉

Προφανώς η ζωή ενός λαού δεν μπορεί να αλλάξει σε ενάμισυ χρόνο εξουσίας ακόμη και της πιο ανεπίληπτα φιλότιμης κυβέρνησης. Αλλά στο Θεό σας, μπορεί ποτέ να πιστεύετε ότι βελτιώθηκε έστω και κατ’ελάχιστο ο βίος των δυσπραγούντων Ελλήνων σ’αυτό το εμβληματικό μαξιμαλιστικά διακηρυκτικό  κρίσιμο χρονικό διάστημα; Όλοι οι δείκτες χειροτέρευσαν και παρά τον όψιμο νεομνημονιακό οίστρο της αντιμνημονιακής φατρίας που μας εξαπατά κυβερνώντας μας,  ούτε με τους όρους της όψιμης φιλομνημονιακότητας δεν υπάρχει βελτίωση στους τομείς που μια τέτοια αλλαγή αντίληψης θα εγγυώνταν. 

Παρά ένα χρόνο, φωτογραφίζω 30 συναπτά χρόνια στην Αθήνα. Ποτέ μου δεν μπορώ να θυμηθώ  τόσους πολλούς-απελπιστικά πολλούς!-άστεγους στο κέντρο της πόλης. Και ποτέ η απόγνωση τους δεν είχε μια τέτοια παραλυτικά μοιρολατρική οριακότητα. Ο Τσίπρας και η ακροδεξιά παρέα του αδυνατεί να διαχειριστεί αυτό που κατ’εξοχήν ευαγγελίζονταν: την έξοδο, αν μη τι άλλο, από την ακραία ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΗ(δική του η λέξη)κρίση που έπληξε τα εντελώς πιο αδύναμα μέλη αυτής της πάσχουσας κοινωνίας. Είναι το ήσσον, το έλασσον αλλά ταυτόχρονα και το ηθικά μείζον στο οποίο ιστορικά θα κριθεί και θα καταδικαστεί.

Η πονεμένη ιστορία των τρένων

Τα τρένα θα φεύγουν όσο υπάρχουν ερωτευμένοι που τα καταριούνται.

Ζωντανά σάβανα

Παράσταση της αλησμόνητης Martha Graham στους λερούς, ξεχασμένους δρόμους της πιο υποβαθμισμένης Αθήνας; Αλίμονο! Τέτοιος ελιτισμός αγνοεί την αλήθεια των  ξεσκέπαστων τάφων που τους κατοικούν μερικές χιλιάδες νεκρές ψυχές, σαβανωμένες είτε με σεντόνια τώρα που καλοκαιριάζει είτε με εμπριμέ και καπιτονέ κουβέρτες το χειμώνα.

Τί θέλεις απ’την εικόνα σου;

Τί τέλος πάντων θέλεις απ’την εικόνα σου; Μνήμη; Μέλλον; Ψευδαίσθηση; Αλήθεια; Θεμιτό ψέμα; Πόζα προς άδηλες επιθυμίες;

 

Υπάρχει αληθινή, ουσιαστική διαφορά ανάμεσα σε ανθρώπους που έχουν φωτογραφηθεί και τους όσους-λίγους προφανώς-δεν φωτογραφήθηκαν ποτέ;

 

Πόσο λιγότερο θνητή είναι η εικόνα μας από εμάς τους ίδιους;-αν είναι φυσικά…λιγότερο.

 

Νομίζω ότι ο σκληρός πυρήνας της ομορφιάς της κάθε φωτογραφίας είναι η αφελής βεβαιότητα της παρέμβασης της στο χρόνο. Της άρσης, για κάποιο περαιτέρω διάστημα έστω, της ματαιότητας που κι αυτή σαν πράξη της ζωής περικλείει. Αν δεν είσαι σε θέση να κρατήσεις ένα φιλί θα στο σώσει νομίζεις μιά φωτογραφία του;