“Οι συμφωνίες πρέπει να τηρούνται”. Αυτό σημαίνει η εμβληματική φράση του Ρωμαϊκού Δικαίου “Pacta Sunt Servanda”, φράση που και σαν τέτοια αλλά και σαν ουσία νοήματος έχει περάσει πια σε όλη τη γκάμα του δικαιϊκού συστήματος της ανθρωπότητας. Από το Αστικό Δίκαιο, το Δημόσιο και φυσικά το Διεθνές, το Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο. Πάνω σ’αυτή τη θεμελιώδη αρχή του Δικαίου βασίζεται και η διαδικασία της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης, που σαν τέτοια, σαν στρατηγική επιλογή με μακρόπνοο ορίζοντα, έβλεπε και βλέπει την κατάληξη και φυσικά όχι τις όποιες δυσκολίες θα δημιουργούσαν οι κατά καιρούς συγκυρίες. Όταν λοιπόν δηλώνεις ευρωπαϊστής και μάλιστα σε ανύποπτο χρόνο, όπως το έκανε πάντα η ανανεωτική φιλοευρωπαϊκή αριστερά, δεν κοιτάς ποιος κυβερνά αυτή ή την άλλη στιγμή την Ευρώπη αλλά ποιος είναι ο τελικός στόχος. Το 1981 ας πούμε στην Ευρώπη κυβερνούσε και η σκληροπυρηνική Θάτσερ-αυτός δεν ήταν επαρκής λόγος για τον τότε ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ εσ. να έχει επιφυλάξεις ή ενστάσεις για την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Τώρα το πώς καταλήξαμε εκείνη η αριστερά, μεταλλαγμένη σήμερα σε ποπουλίστικο παρακολούθημα της εθνικιστικής ακροδεξιάς του Καμμένου και να είναι ο έμπρακτος όχι απλά αμφισβητίας αλλά εμπρηστής του Ευρωπαϊκού Οράματος, είναι κάτι που μόνο η τοξική επίδραση της λάθος ανάγνωσης-της ιδεοληπτικής δηλαδή- της συγκυρίας του Μνημονίου μπορεί να το προκάλεσε.
Ανήκω σ’αυτούς που όχι μόνο είναι από τα πιο άπονα χτυπημένα θύματα του μνημονίου-όσοι παρακολουθούν πιο συστηματικά το μπλογκ και την κλάψα μου έχουν υποστεί κάποιες φορές-(νάσαι 50άρης άνεργος, άφραγκος και με το σπίτι σου ουσιαστικά κατασχεμένο και με εξαφανισμένες οριστικά όλες τις ελπίδες σου να ανανήψεις; ζόρικο πράγμα παίδες, που μόνο ένας θετικής ενέργειας άνθρωπος σαν κι εμένα μπορεί να το αντέξει)- αλλά και τη στρατευμένη αντιμνημονιακότητα μου έχουν διαπιστώσει, μέσα από κάποιες,αρκετά παλιότερες, αναρτήσεις μου. Όμως η συγκυρία δεν πρέπει να διαβάζεται συγκυριακά αλλά να εντάσσεται σε ένα μεγαλύτερο συμφραζόμενο πολιτικής ανάλυσης. Αν αναδειχθεί εκεί σαν συγκυρία για την οποία δεν αξίζει να ρισκάρεις περισσότερα από όσα έχεις ήδη εξασφαλίσει σε στρατηγικό επίπεδο, τότε είναι αυτό το δεύτερο που θα κοιτάξεις να διασφαλίσεις και όχι χάριν των πλασματικών αναγκών της συγκυρίας να ριψοκινδυνέψεις μια ολόκληρη εθνική στρατηγική που πάει πίσω στο 1960 και που μόνο η αμερικανοκίνητη χούντα του 1967 την σταμάτησε.
Η εντελώς απροσδόκητη και απρόβλεπτη επιτυχία της αποψινής φιλοευρωπαϊκής συγκέντρωσης στο Σύνταγμα-η σύγκριση με την πένθιμα μελαγχολική χτεσινή αντιευρωπαϊκή είναι συντριπτική σε βάρος της χτεσινής-δείχνει ότι ο κόσμος παρόλο ότι έχει κουραστεί με τα μνημόνια, προτιμά να κάνει όση επί πλέον υπομονή απαιτηθεί, παρά να χαθεί για άλλη μια φορά το Ευρωπαϊκό Κεκτημένο(η πρώτη φορά ήταν το 1438 με τη Σύνοδο της Ferrara που προκάλεσε ο Αυτοκράτορας Ιωάννης Παλαιολόγος, με σκοπό να συνασπίσει τους Ευρωπαίους κατά των Τούρκων που επέλαυναν. Όμως το Ιερατείο, που ένιωθε ότι θα έχανε τα προνόμια του με τα πρωτεία του Πάπα, προτίμησε τον Μουσουλμάνο κατακτητή, με αποτέλεσμα σαν λαός να ζούμε το μεσαίωνα των 400 χρόνων σκλαβιάς παρά την ακμή που έζησαν οι ευρωπαϊκοί λαοί με την Αναγέννηση. Η δεύτερη φορά ήταν όπως προείπα με τη Χούντα-εκείνη την περίοδο η χώρα είχε ουσιαστικά μετατραπεί σε μπανανία των αμερικανών και η κατάληξη εκείνης της περιόδου ήταν το άλυτο ακόμη Κυπριακό Δράμα). Όχι λοιπόν! Τρίτη φορά που θα χάσουμε το-δύσκολο, δεν αντιλέγω-δρόμο της Ευρώπης δεν πρέπει να υπάρξει. Είμαι σίγουρος ότι στο ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν δυνάμεις και φωνές-καμιά σχέση με τις υστερίες της Κωνσταντοπούλου-που βλέπουν τον κίνδυνο και δεν θ’αφήσουν να εκτροχιαστεί το ευρωπαϊκό τραίνο που ΕΞΑΠΑΝΤΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑΧΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΟ ΣΥΡΜΟ ΤΟΥ.
camerart 