Ας το ξεκινήσω απ’το σινάφι μου το επιχείρημα μου πριν καταλήξω στη πολιτική: δεν θάταν αστείο να ανατεθεί σε ένα φωτογράφο μια δουλειά, που υπόσχεται ότι θα τη διεκπεραιώσει ικανοποιητικά και όταν τελικά δεν τα καταφέρει να επικαλείται αστείες δικαιολογίες που δεν μπορούν να σταθούν μέσα στα συμφραζόμενα των επαγγελματικών του υποχρεώσεων; Είναι υποχρεωμένος να προβλέπει τις όποιες δυσκολίες και πάνω σ’αυτές να οργανώνει την διεκπεραίωση της εργασίας του. Και αν εν πάση περιπτώσει αδυνατεί, παραιτείται και παραδίδει την εργασία σε επαρκέστερο συνάδελφο του. Προφανώς δεν μπορεί να απαιτεί οι εξηγήσεις του να σώζουν τη δουλειά που δεν διεκπεραίωσε.
Πάμε στη πολιτική τώρα. ΟΙ φωτογραφίες που αναρτώ σήμερα είναι από τη συμμετοχή μου-ενεργητική, μαχητική, στρατευμένη και αυταπαρνητικά ανυστερόβουλη-στο κίνημα και στις δράσεις των αγανακτισμένων της -θρυλικής πια!- “Πλατείας”. Ήταν μια συμμετοχή πολύμορφη που ανάμεσα στ’ άλλα περιελάμβανε και τη Φωτογραφία. Καμιά από τις δεκάδες φωτογραφίες που διένειμα τότε στο διαδίκτυο όχι μόνο δεν πληρώθηκε αλλά και δεν υπογράφτηκε από μένα. Και αυτό έγινε σκόπιμα γιατί ήθελα να είναι ακέραιη η προσφορά μου χωρίς ίχνος ούτε της ελάχιστης ιδιοτέλειας και υστεροβουλίας. Ήμουν κι εγώ εκεί λοιπόν. Πρωταρχικά διαμαρτυρόμουν για το ασυγχώρητο έγκλημα της πρωτοφανούς προεκλογικής απάτης του ανεκδιήγητου Παπανδρέου. Δουλεύοντας πάντα στον ιδιωτικό τομέα και μην έχοντας καμιά κερδοφόρα συναλλαγή με το Δημόσιο, δεν περίμενα απολύτως τίποτα από τη πολιτική παρά μόνο τη στοιχειώδη σοβαρότητα να αποκαταστήσει την ευρυθμία της αγοράς που κατέστη η αιτία να εξωκοίλω οικονομικά. Υποστηρίζοντας τις αντιμνημονιακές δυνάμεις, υποστήριζα ουσιαστικά την επιστροφή στη κανονικότητα. Αυτήν άλλωστε υπόσχονταν και αυτοί-μόνη εξαίρεση το ΚΚΕ που ούτε αντιμνημονιακό δήλωνε ούτε θεωρούσε κανονικότητα την επιστροφή στο προηγούμενο στάτους: με αυτή την έννοια το ΚΚΕ δεν εκμεταλλεύτηκε το εκλογικό σώμα και ίσως γι’αυτό και δεν εισέπραξε τα εκλογικά κέρδη από την πολιτικο-οικονομική και κοινωνική κρίση. Το 2012 ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ-δαγκωτό, παρόλο ότι η συνεργασία με ανθρώπους του Παπανδρέου-βλέπε Κατσέλη-με είχε “χαλάσει”. Υποσχέθηκε πολλά ο Τσίπρας και δεν είχα καμιά ψευδαίσθηση ότι ελάχιστα ήταν σε θέση να πραγματοποιήσει. Περίμενα όμως μιά πορεία επιστροφής στη κανονικότητα, κάτι που η προηγούμενη κυβέρνηση έδειχνε να την έχει ξεκινήσει. Αντ’αυτού όμως σ’αυτόν τον ένα χρόνο κυβερνητικής θητείας τι είδαμε; Καταβύθιση στην απόλυτη αντικανονικότητα. Επιδείνωση όλων των όρων σε όλους τους τομείς ανεξαρτήτως. Και τι ακούμε σαν απάντηση σε όλα αυτά από τους ερασιτέχνες του κυβερνητικού στρατοπέδου; Τις δικαιολογίες για τις αντιξοότητες των συνθηκών που αντιμετωπίζουν! Λες και αυτό ήταν κάτι που δεν ήταν σε θέση να το αντιληφθούν. Η παραίτηση Σγουρίδη και ο λόγος που αυτή συνέβη είναι δηλωτική ενός κλίματος αδυναμίας διαχείρισης της κατάστασης-θυμίζει το παρακμιακό κλίμα της παραπαίουσας κυβέρνησης Παπανδρέου τον δραματικό εκείνο Ιούνιο του 2011-από τότε και οι φωτογραφίες της ανάρτησης. Ο Τσίπρας και οι υπόλοιποι αντιμνημονιακοί μάς τράβαγαν στη “Πλατεία” και εμείς εκτονωνόμασταν πανηγυριώτικα αλλά κανείς από αυτούς δεν είχε στο μυαλό του τη λύση για την επιστροφή στη κανονικότητα και αντί να βελτιώσουν τους όρους της επιστροφής, τους επιδείνωσαν ακόμη περισσότερο. Σήμερα η κατάσταση εκτραχύνεται με την διαφαινόμενη αδυναμία της κυβέρνησης να διαχειριστεί το προσφυγικό. Συνειδητοποιώ τώρα, εκ των υστέρων ότι έτρεχα στη “Πλατεία” και σπαταλούσα τις δυνάμεις μου για να κάνω μια σπείρα ανίκανων ηγεμονεύουσα πολιτική δύναμη με παντελή αδυναμία να λύσουν τα προβλήματα που οι ίδιοι επεσώρευσαν σε όσα οι προκάτοχοι τους είχαν ήδη δημιουργήσει. Με τον τρόπο μου πέρναγα καλά στις διαδηλώσεις και οι φωτογραφίες που έβγαζα είχαν και ηρωικότητα αλλά και χαζοχαρούμενη ανεμελιά όπως ακριβώς ο κύριος που μας έβγαλε βόλτα το σκύλο του κρατώντας του το πλακάτ του.
Μέσα σ’αυτή την αγωνιστικά-λέμε τώρα!-παλλόμενη χαζοχαρουμενιά χάσαμε την ουσία του αιτήματος κι τη σπουδαία αξία αυτής της ουσίας: τη ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ ! Ο μαξιμαλισμός των κλούβιων ανέξοδων λόγων μας οδήγησε σε ακόμη χειρότερες μέρες-σε λίγο καιρό θα κοντεύουμε ένα χρόνο με ελέγχους στις τραπεζικές συναλλαγές, γεγονός δηλωτικό μιας βαριά νοσούσας Οικονομίας. Ας καταλάβουμε ότι η Πολιτική δεν είναι Θεολογία, δεν είναι θρησκεία, δεν είναι υπεσχημένοι παράδεισοι. Είναι υγιές περιβάλλον για να αναπτύσσονται στα πλαίσια της εύρυθμης λειτουργίας της οι σχέσεις των ανθρώπων και των ποικίλων δράσεων τους. Σ’αυτό το στοιχειώδες η κυβέρνηση Τσίπρα έδειξε την απόλυτη ανεπάρκεια της. Η δραματοποιημένη επίκληση στις δυσκολίες είναι ουσιαστικά η εκδήλωση μιας πολιτικής θρασυδειλίας που μόνο στον Παπανδρέου βρίσκει το απολύτως αντίστοιχο της. Έκαναν συνειδητά μια πολιτική αρπαχτή και τίποτε άλλο. Μόνο αυτό τους ένοιαζε ήδη από την περίοδο που εμείς εκστασιαζόμασταν με τη γλυκοτσούτσουνη πολιτική λαγνεία του τσόγλανου-πόσες φορές δεν δικαιώθηκε αυτή η αδόκιμη φράση της Κανέλλη σ’αυτόν τον ένα φρικτό χρόνο!- Τσίπρα.
camerart 