Το χαμένο τους ραντεβού

Θα μπορούσε να τους έχει συμβεί. Να καταλήξει δηλαδή αυτή η εντελώς τυχαία συνάντηση να γίνει ένα ωραίο απρόβλεπτο ραντεβού τους. Ακόμη και ο συγκυριακά περαστικός από κει φωτογράφος εντόπισε αυτή τη δυναμική και μάλιστα τη κατέγραψε με τη κάμερα του. Δεν υπήρξε όμως αυτή η ευτυχής κατάληξη και τα δυό πλάσματα γρήγορα συνέχισαν-με άλλους παρτεναίρ πια-τη διαφορετική πορεία τους.

Το χτεσινό χαλάζι;

Εικόνα από το χτεσινό χαλάζι; Ούτε κατά διάνοια! Άλλωστε δεν θα ρισκάριζα τη ζωή της μιάς, της μόνης, της καταταλαιπωρημένης και-αλίμονο!-πνέουσας πια τα λοίσθια φωτογραφικής μου μηχανής, ούτε καν για τη καταγραφή της δολοφονίας του Κένεντι αν αυτή υποτεθεί ότι γίνονταν υπό βροχή. Πάντως είναι μια σχετικά πρόσφατα τραβηγμένη εικόνα και είναι αυτή που συνειρμικά με οδήγησε στη λήψη-λίγα μέτρα παρακάτω, στην οδό Πατριάρχου Ιωακείμ-της δεύτερης φωτογραφίας της ανάρτησης, με σκοπό τη δημιουργία ενός παράξενου δίπτυχου-η δεύτερη μάλλον από κάποια περίοδο που έβρεχε πέτρες 😉

Το έκθετο παιδί του πρόσφυγα.

                 (Όσα γράφω παρακάτω δεν είναι κρίση πάνω στο προσφυγικό φαινόμενο όπως το ζούμε στη περιοχή μας αυτή την εποχή-είναι ψυχρή περιγραφή αυτού που είδα τη συγκεκριμένη στιγμή στο συγκεκριμένο χώρο και από τα συγκεκριμένα άτομα που περιγράφονται και παρουσιάζονται. Αυτό όμως δεν μπορεί να περάσει ούτε απαρατήρητο και-αλίμονο!- ούτε ασχολίαστο. Προφανώς υπάρχει κάτι που ενοχλεί.)

 

Η φωτογραφία της ανάρτησης τραβήχτηκε στην Ομόνοια στις 16 Ιουνίου του 2016. Δεν θα έδινα σημασία στο περιεχόμενο της, όπως εδώ το εντοπίζω αν δεν συνέβαινε ακριβώς μιά ώρα μετά, σε μια άλλη περιοχή της Αθήνας, στο Μοναστηράκι, να αντιμετώπιζα μια μάνα, που μόλις είχα συλλάβει με τη κάμερα μου να φωτογραφίζει τα παιδιά της με φόντο το βράχο της Ακρόπολης. Μού ζήτησε να δει τί είχα τραβήξει και τής έδειξα. Η φωτογραφία της άρεσε αλλά με παρακάλεσε παρόλα αυτά να τη σβήσω. Τής εξήγησα ότι όπως μπόρεσε πολύ εύκολα να διαπιστώσει, αφενός το θέμα δεν είχε τίποτα επιλήψιμο ή κάτι που θα μπορούσε η χρήση του να οδηγήσει σε κάποιας μορφής, έστω και κατ’ελάχιστο, έκθεση των παιδιών σε κίνδυνο. Ήταν ολότελα απρόσφορο το υλικό στο οποίο, εκτός των άλλων, τα παιδιά παρουσιάζονταν φλου και εστίαζα μόνο στο φουντωτό ξανθό μαλλί της μητέρας. Τη διαβεβαίωσα ότι, εν πάση περιπτώσει, δεν θα κάνω καμιά χρήση της εικόνας και ότι υπηρετώ συστηματικά την ανθρωπιστική φωτογραφία και σε καμιά περίπτωση δεν είμαι paparazzo ή κάτι συναφές αποκρουστικό που δυστυχώς έχει ο χώρος της φωτογραφίας. Ήταν αμετάπειστη. Δεν ήταν ενοχλητικά απαιτητική αλλά ήταν απολύτως σοβαρή στο τρόπο που διατύπωνε το αίτημα της-είχε ευγένεια και έδειχνε να έχει κατανοήσει απόλυτα το είδος της εργασίας μου. Όμως πάνω από όλα την απασχολούσε ότι η εικόνα των παιδιών της βρίσκονταν στα χέρια ενός τρίτου, ενός ξένου, ακόμη και με την απολύτως ακίνδυνη μορφή που περιέγραψα. Δεν μπορούσα παρά να σεβαστώ το αίτημα της. Ήταν προφανώς υπερβολική αλλά και από την άλλη μού γεννούσε σεβασμό η ευγενούς κινήτρου και διατύπωσης απαίτηση της. Το έσβησα. Με πόνο καρδιάς-οι θολές φιγούρες των χαρούμενων, χαμογελαστών παιδιών μού μένουν αλησμόνητες στη μνήμη μου αλλά-αλίμονο!-όχι πια στη μνήμη του δίσκου.

 

Επειδή έχω πρόβλημα και με το κομπιούτερ και με το ρεύμα στο σπίτι μου, άργησα να φορτώσω τις φωτογραφίες όλης αυτής της περιόδου. Χτες που το έκανα, θυμήθηκα αφενός τις σβησμένες λήψεις αλλά και μοιραία έκανα τη σύγκριση με εκείνες της αμέσως προηγούμενης ώρας στην Ομόνοια. Ερχόμαστε λοιπόν στη φωτογραφία της ανάρτησης. Τί γινόταν εκεί; Μιά συγκέντρωση προσφύγων-προφανώς- και-μοιραία-πολλές κάμερες να καταγράψουν το γεγονός. Όμως μού έκανε αλγεινή εντύπωση του με ποιο τρόπο διαγκωνίζονταν οι διαδηλωτές όχι για να κάνουν τις δηλώσεις τους μπροστά στις κάμερες όσο για να εκθέτουν τα ίδια τα παιδιά τους μπρος σ’αυτές,  σχεδόν σαν υποκατάστατα των επιχειρημάτων τους και εμφανέστατα θέλοντας να εκμεταλλευτούν το θυμικό της κοινής γνώμης με την επικοινωνιακού χαρακτήρα ανθρωποθυσία των βλασταριών τους-σαν άλλες Ιφιγένειες κι αυτά για να σαλπάρουν στη γη των ονείρων τους. Διωγμένοι, κατά πώς ισχυρίζονται τουλάχιστον, από μιαν αφιλόξενη, μιά εχθρική πια πατρίδα, αντί να μεριμνούν να προστατεύουν το πιο ευάλωτο σε κινδύνους ανθρώπινο φορτίο τους-όπως σίγουρα κάνουν και για τα τιμαλφή και χρήματα που τυχόν μεταφέρουν-αντίθετα τα εκθέτουν με ένα τρόπο που μοιάζει να εκμεταλλεύεται ακριβώς αυτή την αδυναμία των μικρών, ανίδεων για τους κινδύνους που διατρέχουν, πλασμάτων. Τί μπορεί να έλεγε σε όλους αυτούς η μάνα της πλατείας στο Μοναστηράκι;

Η σοφία των παιδιών

Τα παιδιά είναι σοφά-έχουν και απίστευτα δυνατό ένστικτο!-και ξέρουν να είναι σωστά επιφυλακτικά σε κραυγαλέες εκδηλώσεις ενθουσιασμού. Μακάρι να είχα τη σοφία τους-δεν θα ήμουν το -κατεστραμμένο πια- θύμα ενός τέτοιου ενθουσιασμού. Και πουθενά φως-ούτε καν απ΄τη ΔΕΗ!

Υ.Γ. Είμαι καλά, πολύ καλά. Αν αργώ να κάνω αναρτήσεις όλο αυτό το καιρό έχει να κάνει με δυσκολίες οικονομικής φύσης και τις τρισκατάρατες συνέπειες τους στη πραγματικότητα της ίδιας της καθημερινότητας μου.

Ο τρόπος που βγαίνει το πουλάκι

Στη πραγματικότητα αυτό που βλέπετε στη πρώτη φωτογραφία είναι ο τρόπος που η Θεία Πρόνοια που ονομάζεται Θεός της Φωτογραφίας-ο άλλος, ο θρησκευτικός, έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει-πριμοδοτεί αυτόν που ξέρει και οργανώνει καλά την εικόνα του. Το αποτέλεσμα; Να μπορεί η εικόνα του αυτή να ζει σε δυό παράλληλες ζωές: αυτή της καθόλα θεμιτής και σεβαστής αφηγηματικής σύμβασης-η δεύτερη φωτογραφία της ανάρτησης-αλλά παράλληλα και εκείνη της υπέρβασης. Το Άγιο Πνεύμα σε μένα ήρθε νωρίτερα και με αποζημίωσε που σαν μη πνευματικός άνθρωπος-δηλαδή όχι δημόσιος υπάλληλος-δεν απολαμβάνω την αργία του πνεύματος που προφανώς δεν έχω-κατά τεκμήριο τουλάχιστον, όπως αυτό ορίζεται από όσους δικαιούνται αυτή τη μέρα αργίας.

Αστική Νεκρή Φύση με Θυρεό

Ο σουρεαλισμός βρίσκεται παντού. Ακόμη και στη πρόσοψη μιας αυστηρής, βλοσυρής, στρατιωτικής λέσχης-κάποιοι θα πρόσθεταν ότι, ίσως, κατ’εξοχήν εκεί!

Αυθεντικά παλιό, κάλπικα νέο

Καμιά φορά μερικοί ηλικιωμένοι προσβάλλονται αν τους πουν γέρους. Λάθος τους. Μεγάλο τους λάθος. Αν συνειδητοποιηθεί ότι τα γεράματα τα ζει αυτός που ΖΕΙ και ότι είναι χίλιες φορές περισσότερο να είσαι γέρος που έχει ζήσει και συνεχίζει να ζει παρά κάποιος που παρέμεινε νέος γιατί πολύ απλά είχε την ατυχία να έχει σταματήσει να ζει-(μην το ξεχνάμε ποτέ αυτό: ένας νέος-ζωή νάχει-είναι ένας εν δυνάμει γέρος. είναι νομοτελειακό αυτό). Μπορεί εμείς να θέλουμε να καταναλώνουμε μια πάντα ζουμερά νέα Μέρυλιν Μονρό αλλά είμαι σίγουρος ότι αν της ίδιας τής ετίθετο το δίλημμα αν προτιμά μια αιώνια εικονική νεότητα ή έναν αυθεντικά ολοκληρωμένο κύκλο ζωής με τα γεράματα της μαζί, θα προτιμούσε ασυζητητί τη δεύτερη εκδοχή ζωής, που άλλωστε είναι και η μόνη αληθινά αυθεντική.

Ανεπίκαιρο

Όχι απλά ανεπίκαιρη αλλά πολλαπλά και πολυεπίπεδα ανεπίκαιρη φωτογραφία: θεματικά-παρέλαση τέτοιες μέρες;-εποχικά. Ασκώ όμως το δικαίωμα μου να είμαι ανεπίκαιρος έλκοντας το από δύο πηγές δικαιωμάτων: τη κυριακάτικη πρωινή σπαρίλα μου και το χαλασμένο μου κομπιούτερ που είχε σα συνέπεια να διασπαρεί το αρχείο μου σε διάφορα κομμάτια, αφού το υποκατάστατο που χρησιμοποιώ δεν έχει τη χωρητικότητα που θα επέτρεπε μεγαλύτερη ευελιξία στις επιλογές. Και με το καταλυτικό δεδομένο της αφραγκίας που με καθηλώνει σε σχεδόν οτιδήποτε επιχειρώ, είναι απορίας άξιο που καταφέρνω παρόλα αυτά και κάνω αναρτήσεις-που έχω ακόμη το σθένος να το πολεμώ, τόσο απελπιστικά μπατίρης άνθρωπος.

Ο παιχταράς!

Βασικά άλλη φωτογραφία ήθελα να αναρτήσω αλλά τρέχα γύρευε τώρα με χαλασμένο κομπιούτερ και σκόρπιο το αρχείο εδώ κι εκεί κι αλλού και παραπέρα-συμβιβαστείτε με ό,τι βρήκα πρόχειρο.

Η εξήγηση της σύγχυσης των πραγμάτων

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι ο Κόσμος μπορεί να ερμηνευτεί εξίσου έγκυρα και θεμελιωμένα με απλοϊκό και αφελώς απλουστευτικό τρόπο. Έχει όμως παρατηρηθεί ότι ούτε σ’αυτή τη περίπτωση λείπει η σύγχυση στο μυαλό αυτών που εμπέδωσαν μια τέτοια, τόσο βολική, ερμηνεία. Συνοπτικά: δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα…