Σπύρος Ζερβουδάκης: Epiphany
Βλέποντας κάποιες φωτογραφίες από την έκθεση “Ελληνικές Θάλασσες” του Μουσείου Μπενάκη στο διαδίκτυο-δεν την έχω επισκεφθεί ακόμη-μού τράβηξε την προσοχή αυτή η φωτογραφία της σημερινής ανάρτησης, από τη σειρά “Epiphany”-τα Θεοφάνεια επί το ελληνικότερο-φαντάζομαι ότι η θεμιτή διεθνής καρριέρα επέβαλε τον ξενικό τίτλο αν και στα αγγλικά η λέξη έχει και άλλη σημασία που άνετα μπορεί να έπαιξε στο μυαλό του φωτογράφου που την επέλεξε-του Σπύρου Ζερβουδάκη από τα Χανιά της Κρήτης, μαθηματικού στο επάγγελμα αλλά και εξαιρετικά δόκιμου φωτογράφου.
Αν και το θέμα δεν είναι καθόλου άγνωστο στους έλληνες φωτογράφους, πρώτη φορά βλέπω να αντιμετωπίζεται όχι μόνο με μια σπάνια συνεπή μορφική συνοχή αλλά και με αποστασιοποιημένη από το γεγονός άποψη, άποψη που με το ύπουλο, υπόγεια δαιμονικό χιούμορ της, καταντάει σχεδόν βέβηλη. Η επιμέλεια όμως στη μορφή και η λεπτότητα του χιούμορ-που σχεδόν πάντα είναι και διατύπωση φόρμας μέσω της αντιπαράθεσης αντικρουόμενων στοιχείων, όπως ακριβώς στη φωτογραφία της ανάρτησης-σώζουν τη δουλειά αυτή από την πιθανή κατηγορία φτηνών ασεβών προθέσεων. Είναι τέτοια και τόσο σοβαρή η διαχείριση του θέματος ώστε, στιγμές-στιγμές, φτάνει ακόμη και στην πτητική ποιητική μνημειακότητα, που όμως, μέσα στα συμφραζόμενα της σειράς, φαντάζει παράταιρα και σουρεαλιστικά εξωπραγματική-η εικόνα με τα άμφια του διακόνου να ανεμίζουν στον αέρα είναι μια αλησμόνητη φωτογραφία ανθολογίας και έχει μια παροξυσμική αγριότητα αντάξια του Παρατζάνοφ.
Δυστυχώς δεν έχω στη διάθεση μου άλλο υλικό από τη σειρά εκτός αυτής της φωτογραφίας-στο τέλος βάζω κάποιο σύνδεσμο για να τη δείτε ολόκληρη. Έτσι μένω σ’αυτή τη φωτογραφία της ανάρτησης που με τον τρόπο της, ενώ εικονογραφεί την αναπαράσταση ενός θαύματος, το αποδομεί πολύμορφα. Όλα έχουν μια ιλαρή πεζότητα: από τον αστείο τρόπο που αιωρείται ο παπάς-λίγο έντρομος και σίγουρα αμήχανος!- πάνω απ’τη θάλασσα-καθαρά φελινικής σύλληψης εύρημα-μέχρι τη συμπαγή μάζα των άχαρων γυμνών ανδρικών σωμάτων που υπονομεύουν κάθε πιθανή και σκοπούμενη συμβολιστική ιερατικότητα της τελετής. Με άλλα λόγια: μια φωτογραφία που άνετα μπορεί να σε κάνει άθεο-όπως και το χιούμορ άλλωστε! Η οικονομία της μορφής είναι η μέγιστη δυνατή, γι’αυτό και το αποτέλεσμα της τόσο ευθύ, τόσο άμεσο και τόσο ευθύβολο.
Υ.Γ. Δεν θα έκανα ποτέ μια ανάρτηση με αφορμή μια φωτογραφία, που όντως μού άρεσε πάρα πολύ, παρά μόνο αν ήμουν σίγουρος ότι πίσω από αυτήν βρίσκεται ένα σίγουρο ταλέντο με συγκρότηση και ήδη πολύ σημαντικό έργο στο ενεργητικό του. Έτσι, πρώτα επισκέφθηκα την σελίδα του όπου και σας παραπέμπω και όπου επιβεβαίωσε με τον καλύτερο τρόπο τις ποιότητες που ανέγνωσα σ’αυτή τη μόνη φωτογραφία-κανένας δεν τραβάει μια τέτοια φωτογραφία τυχαία-υπάρχει και σκεπτικό πίσω απ’τη λήψη της αλλά και συγκροτημένο μυαλό έμπειρου και προικισμένου εικονοποιού. Η σειρά του με θέμα τη γυναίκα-Εύα, αρχετυπικά ευρηματικός τίτλος για τέτοιο θέμα- είναι αυτή που συστήνω να δείτε με ιδιαίτερη προσοχή: οι εικόνες εκεί είναι εμβληματικά όμορφες, χωρίς ούτε μια στιγμή να βλέπουν τη γυναίκα με την συμβατική αντίληψη ομορφιάς του ανόητου lifestyle αλλά να εικονογραφούν την ουσία της σαν ιδιαίτερου πλάσματος της καθημερινότητας μας. http://zervoudakis.eu/
camerart 