Στην αρχή νόμιζα ότι ο στίχος πάει: “…λάμπει σαν το Βόρειο Σέλας το λοφάκι της Καστέλλας” ότι δηλαδή ήταν το λοφάκι που έλαμπε με αυτό το τρόπο και ήδη πολύ μού άρεσε μιά τέτοια αναφορά. Όσοι έχουν δει το λοφάκι τη νύχτα πώς καταυγάζει το προφίλ του με φόντο το σκοτεινό νυχτερινό ουρανό θα συμφωνήσουν ότι δεν είναι άστοχος ο συνειρμός που με οδήγησε στη λάθος ερμηνεία του υπέροχου αυτού στίχου, που τον ακολουθεί ο εμβληματικά καταλυτικής δύναμης και ομορφιάς “… είσαι γύρω μου ένα θαύμα/κι είσαι μέσα μου ένα τραύμα”. Φυσικά ο στιχουργός ήξερε πολύ καλά τί έγραφε και δεν νομίζω ότι θα μπορούσε να ανεχθεί εύκολα την αυθαιρεσία της πρόχειρης και βιαστικής πρώτης ερμηνείας μου των υπέροχων στίχων του. Όμως και πάλι μού έμεινε το υπέροχα αγαπησιάρικα χαϊδευτικό “λοφάκι” του, που από τότε θα με συνοδεύει σε κάθε αναφορά μου σ’αυτόν τον εμβληματικό τόπο του πολυαγαπημένου μου Πειραιά.
Έχω τουλάχιστον μερικές δεκάδες διαφορετικές απόψεις του λόφου της Καστέλλας ιδωμένες από κάθε πιθανή γωνία του Πειραιά που τον έχω οργώσει πολλές φορές για πολλά πολλά χρόνια-μόνο τα τελευταία χρόνια έχει εκ των πραγμάτων ατονήσει το ενδιαφέρον μου, γιατί έχω περιορίσει τις μετακινήσεις μου προς αποστάσεις που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο με επιβαρύνουν οικονομικά.
Η ουσία είναι ότι χάρη στο στίχο του Ρασούλη πρόσεξα την ευγενική φόρμα του λόφου και σε κάθε λήψη προσπαθούσα συνειδητά να την αναδεικνύω με όλη τη διαύγεια και τη σαφήνεια που απαιτούσε το διακριτικά κανονικό σχήμα του. Τις δυό φωτογραφίες της ανάρτησης τις χωρίζουν πάνω κάτω 25 χρόνια αλλά η αντίληψη που έχω διαμορφώσει και πάντα θέλω να μεταφέρω παραμένει επί της ουσίας ίδια και απαράλλαχτη.
camerart 