Οι μεγάλου εστιακού μήκους φακοί-οι τηλεφακοί όπως τους ξέρουμε-μ’αρέσουν, μ’αρέσουν πολύ. Και ο λόγος είναι γιατί με τέτοιους φακούς μπορείς να φτιάξεις αληθινά πολύ σφιχτά κάδρα και η σύνθεση της εικόνας να είναι καλοζυγισμένη, αυστηρή και οικονομική. Όμως ας μη γελιόμαστε, αν δεν είσαι paparazzo ή φωτογράφος άγριας φύσης, ο φακός αυτός δεν είναι λειτουργικός για συχνή χρήση. Τον έπαιρνα σχεδόν πάντα μαζί μου αλλά στις μηχανές μου είχα άλλους φακούς προσαρτημένους-στη μια πενηντάρη και στη δεύτερη ογδοντάρη και σε μια τρίτη ένα ζουμ 35-70-το ξέρω, ο ογδοντάρης τηλεφακός θεωρείται κι αυτός αλλά εγώ εννοώ την κάπως πιο ακραία εκδοχή του διακοσάρη-μήπως ήταν 210; δεν θυμάμαι ακριβώς. Εν πάση περιπτώσει το φακό αυτό τον χρησιμοποιούσα αρκετά συχνά σαν πρωτάρης και για το πολύ πέντε χρόνια, κάπου δηλαδή μέχρι και το 1992. Μετά, μόνο περιστασιακά και απλώς για ποικιλία-δεν θυμάμαι να ήταν ιδιαίτερα αρκετές οι φορές να τον χρειάστηκα για κάτι που μού προέκυψε εκείνη τη στιγμή και που να απαιτούσε ορισμένως τη χρήση του.
Από ένα σημείο και πέρα κάνεις αβαρίες στις πολλές επιλογές που έχεις. Δεν μπορείς να λειτουργείς ανά πάσα στιγμή με όλες. Είναι ανυπόφορο το πολύ σκόρπισμα. Η οικονομία των μέσων τελικά προσφέρει μεγαλύτερη ευελιξία από την αφθονία τους. Πάντως κάθε φορά που πέφτω σε φωτογραφία που τράβηξα με τηλεφακό συγκινούμαι-βασικά θυμάμαι με ενάργεια τη στιγμή λήψης, γιατί θυμάμαι πόσο σχολαστικά οργάνωνα τη σύνθεση μου αλλά και πόσο συνεπώς ανταποκρίνονταν σ’αυτό μου το αίτημα ο τηλεφακός. Είμαι καδρατζής, πώς να το κρύψω άλλωστε;
Το ίδιο το κορίτσι δεν με είχε πάρει χαμπάρι, έτσι προσηλωμένο που ήταν στη δική της λήψη αλλά ο φίλος της-το αντικείμενο του φωτογραφικού της πόθου-με κατάλαβε και, εντυπωσιασμένος ότι φωτογράφισα το κορίτσι του με Leica, με παρακάλεσε, κρυφά από αυτή, να τού στείλω τη φωτογραφία. Την έστειλα , όχι μόνο γιατί κολακεύτηκα αλλά κυρίως επειδή το βρήκα πολύ έξυπνο σαν ιδέα δώρου, έτσι όπως θα το σκηνοθετούσε να τής την πλασάρει. Αν πέρασαν καλά στην Ελλάδα και οι αναμνήσεις στο τόπο τους αναζωπυρώνονταν με μια ωραία αφορμή-γενέθλια ας πούμε-θάταν σαν με τον τρόπο τους έφερναν ξανά στο θυμικό τους, στην επιδερμίδα του θυμικού τους, ευτυχισμένες στιγμές. Θάθελα να συμβάλλω κι εγώ σ’αυτό, αφού εν πάση περιπτώσει έτυχε να συναντηθούν έστω για τόσο λίγο οι δρόμοι μας.
camerart 